Ten niewidomy człowiek, który siedząc na drodze krzyczał "Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!!!"... - był na dnie.

Tak. Prosta modlitwa nie stanowiła dla niego jakiegoś duchowego wysiłku, wewnętrznego starania, ćwiczenia oddechu, szukania ciszy.... Raczej była rozpaczliwym wołaniem o pomoc, krzykiem z dna ciemności.

Pierwsza modlitwa Jezusowa tam właśnie się zrodziła... - w nieokiełznanym emocjonalnie krzyku człowieka cierpiącego. Taki wzór biblijny zostawił nam ewangelista.

Być może nam samym już nie potrzeba do tego tak wielkich cierpień - chociaż każdy ma swoje bolesne historie, które trzeba przepracować. Czasem wystarczy jedynie jasno zobaczyć swoje mechanizmy działania, zakorzenione schematy, własną bezsilność.... i zapłakać nad nimi.

Tylko niech mam na tyle odwagi, by tak głęboko dotknąć wzoru Słowa.

meroutka