Trudno niektórym przyjąć, że człowiek wierzy w Boga. Większość osób powołuje się na umysł ścisły, na brak faktów i dowodów. Dlaczego zatem z łatwością przychodzi nam poparcie wiary, gdy ktoś powie „wierzę, że to się uda”, „wierzę, że to ma sens”, a z takim dystansem i trochę wrogością podchodzimy do zdania „wierzę w Boga”? Jakie są dowody na wiarę człowieka, który powie „wierzę, że ten wybór jest słuszny”? Żadne, bo tylko dany człowiek wie, czy i jak mocno wierzy w to, co mówi.

Dlaczego zatem tylko na zdanie „wierzę w Boga” potrzebujemy niezbitych dowodów? Dowodów historycznych, ale nie za starych, bo wiarygodność z każdym rokiem maleje. Zapisków, ale nie takich od ludzi, bo przecież zapisana legenda, to nie fakt zaistnienia zdarzenia.

Niektórzy podważają wiarę w Boga. Twierdzą, że to tylko wbita do głowy historyjka, która nic nie znaczy. Ale czemu nikt nie zastanawia się nad tym, czy 2+2 to faktycznie 4? Dlaczego nikt nie wymaga niepodważalnych dowodów na tak prosty fakt? Czy nie mogę tego uznać za legendę, na której opierają się miliony? Czemu się nikt nie burzy i nie podważa? Czy ktoś mi udowodni, że 2+2 to faktycznie 4, skoro i tak nie uwierzę w jego dowody oparte na takich samych przesłankach jak samo twierdzenie?

Wiara – najtrudniejsze słowo do zdefiniowania.

Beata Słowik