Myślałem, że już nie będzie relacji z Mszy Świętej, bo dużo razy prezentowałem materiał na ten temat. Ale po dzisiejszej niedzieli postanowiłem zrobić to jeszcze ostatni raz.
Chrzest dzieci Williego. Willi ma pewien niewielki stopień niepełnosprawności umysłowej. Jako dziecko zachorował na zapalenie opon mózgowych i od tego czasu liczy się jego niepełnosprawność. Ma „żonę” Pigmejkę, która jest głuchoniema. Ślubu nie mają, jak 90% chrześcijan w Kamerunie, z braku pieniędzy. "Dotu" już nie musi płacić, ale na pozostałe koszty związane z zawarciem związku małżeńskiego go nie stać. Mają dwoje dzieci, które nie były ochrzczone. Żona też nie jest ochrzczona. Często przychodzi do klasztoru sióstr po pracę i wsparcie, i takie otrzymuje. Często jest w kościele na Mszy w ciągu tygodnia. Utrzymuje rodzinę z pracy w polu. Pochodzi z rodziny katolickiej, która może być wzorem dla innych. Zadałem mu kiedyś parę pytań. Czy chciałby ochrzcić dzieci i żonę - odpowiedział, że bardzo. Czy chciałby mieć ślub kościelny – tak. Nie wiem, czy dam radę sam w tym wszystkim mu pomóc. Dzisiaj był pierwszy etap – chrzest jego dwójki dzieci. Żona chodzi już na katechezę w języku migowym i niebawem też zostanie ochrzczona. To nie był tak wielki koszt, a radość moja i jego rodziny była wielka. Msza trwała 3,5 godz., bo oprócz chrztu było także wprowadzenie do Wspólnoty Kobiet Katolickich (WKK) nowych osób. Po południu byłem w domu jego rodziców, którzy zorganizowali przyjęcie dla przyjaciół. Poniżej kilka zdjęć i filmów z dzisiejszego dnia. Chrzest był w kościele, który wygląda bardziej jak stodoła. Nie ma w nim posadzki. Tylko ołtarz jest na niewielkim podwyższeniu z betonu. Reszta powierzchni to ziemia. Byłem razem z s. Anną. Dostaliśmy miejsca honorowe po prawej stronie ołtarza.
Oto mali bohaterowie dzisiejszej uroczystości. Dwuletni synek na rękach matki i dwumiesięczny synek na rękach wujka Fryderyka.
Przed odczytaniem Ewangelii było uroczyste procesyjne wniesienie ewangeliarza. Jedna pani niosła na plecach zakryty kosz, w którym - jak się okazało - znajdowała się mała dziewczynka. Przed księdzem odkryto koszt i dziecko podało księdzu ewangeliarz.
Tutaj jest taka praktyka, że jest jeden chrzestny. Dla dziewczynki jest to kobieta, a dla chłopaka mężczyzna.
Potem odbyło ponowienie ślubów dla wspólnoty WKK.
Panie z okazji tej uroczystości ufundowały dla kościoła ornat, który przyniosły procesyjnie do ołtarza.
Następnie było przyjęcie nowych członkiń do wspólnoty WKK.
Złożenie darów ofiarnych (były m.in. dwie żywe kury).
Gdyby się ktoś spóźnił na Mszę 2.5 godz., to trafiłby na okadzenie ołtarza po złożeniu darów ofiarnych, przed ofiarowaniem.
Po ogłoszeniach jeszcze było płomienne przemówienie ks. Oliviera z college (ten, który prał uczniów za spóźnienie do szkoły po czterech literach), skierowane do młodzieży (trwało ok.20 min).
Po wyjściu z kościoła jeszcze długo towarzystwo nie chciało się rozejść do domu.
Oto film zrobiony 17 min po wyjściu z kościoła.
Na przyjęcie do domu mieliśmy przyjechać na 14.00. Ale zwyczajem afrykańskim przyjechaliśmy o 14.40. Okazało się, że tym razem goście na nas czekali z rozpoczęciem obiadu.
To ta dziewczynka siedziała w koszu i podała ewangeliarz księdzu.
Wśród gości jest miedzy innymi pan Manuel, kucharz u biskupa, który niegdyś niósł na plecach chorego księdza do szpitala ponad 30 km (pisałem o tym kiedyś). Trzyma swojego chrześniaka na rękach - dziecko adoptowane naszej Tereski G. z PP.
Przyjęcie odbywa się w domu pana Modesta, tego który nie odpalił nowej kosiarki bez okularów i rękawic ochronnych. Opisywałem to niedawno. Z moich znajomych, jeszcze pojawili się: dyrektor szkoły Paul z nauczycielem Gee z miejscowości Nkoum, odległej o 23 km. Jakim cudem oni się tu znaleźli - zapytam przy najbliższej okazji.
Jako ciekawostkę podam, że goście byli z dwóch plemion i dania były przygotowane z myślą o nich. Jedno z plemion jadło z talerza palcami, bez użycia sztućców.
Teresce w ramach podziękowania, za wielkie serce dla dzieci adoptowanych, oraz koordynację działań w PP w sprawach misji, dodatkowo kilka zdjęć jej chłopaka adoptowanego. Mały całkiem dobrze mówi po angielsku.
Taką operację jak powyżej (zdjęcie rodziny adoptującej dziecko w rękach tego dziecka) robiłem już w przypadku innej rodziny z Wrocławia. Wyrazili zgodę na udostępnienie wizerunku na naszej stronie.
...
Tego ranka rodzina podrzuciła tej Pani tego chłopaka. Wsadzili go do taksówki i przyjechał z Yaounde. Ma 4 lata. Nazywa się Maximus. Przyszła po pomoc. Trzeba będzie znaleźć mu rodziców do adopcji. Chłopca przysłała siostra tej Pani. Opiekowała się nim, ale teraz zachorowała i nie daje rady. Jego prawdziwa matka ma 24 lata i jest psychicznie chora, zostawiła go po urodzeniu.
...
Następnym tematem, który mnie tu zafrapował, jest kwestia czarów i tzw. panów marabu. Niebawem coś o tym napiszę.
