Życie moje w otchłani cierpienia
zanurzone było u bram Szeolu
Wielki ból osamotnienia
Bezsilność ludzka pchała do grobu

Rzucona w przepaść rozdarłam serce
Na progu śmierci szukałam schronienia
Usłyszałeś krzyk i chwyciłeś w ręce
Miłością ocaliłeś od krainy milczenia

Kto kiedykolwiek wszedł na ścieżki Twoje
ten poznał siłę Mocy Zbawienia
Oddaje cześć i chwałę Tobie
I blizny udręki z radością docenia

Beata Słowik