Nieodłączną częścią życia są chwile pustki, poczucie załamania, zwątpienie,
jakaś głęboka rezygnacja i stłumienie serca. Może to oczywiście rozciągnąć
się w czasie stanowiąc nawet sporą część naszego wykresu życia. Błędem w
takich sytuacjach jest przyjmowanie owego stanu za nienormalny albo
zawiniony przez kogokolwiek. Są to "popłuczyny życia", jakiś konieczny brud,
nieunikniony ciężar, który współwystępuje ze strumieniem czystego i głęboko
zadowalającego życia. Nie warto w takich sytuacjach poprawiać sobie
nastrojów jakimikolwiek środkami na wzrost adrenaliny i rozweselenie.

Warto jednak spojrzeć na życie właśnie z tej perspektywy pustki, po to
między innymi, aby znać pełną prawdę o życiu i móc cenić jego smak, pomimo
pustki. Nie jest to ponad czyjekolwiek siły i nie przerasta nikogo z nas.
Takie chwile pustki pomimo pozorów czynią nas głębszymi i mądrzejszymi oraz
silniejszymi. Trwanie jest wielką sztuką. Poza tym gdy trwamy, nie pozwalamy
aby ta pustka czy zwątpienie nas niosły. To my pomimo nich trwamy. Pustka
jest w istocie oczyszczającym błogosławieństwem, które może w nas zrodzić
zręby nowego człowieczeństwa, wyzwolonego z iluzji bajeczności życia.

- Jeden z was mnie zdradzi.
- Czy nie ja Panie ?
- Tak jest, ty.
(Mt 26, 20-25)

                                  (x. Mieczysław Puzewicz)