Bierzesz chleb. Świeży, pachnący, miękki. Powstał z mąki, z ziaren pszenicy. Ziarna dojrzewały uwite w kłosy na łodydze zboża. Ono czerpało światło i energię ze Słońca, a źródło energii słonecznej niknie w tajemnicy całego Układu Słonecznego, galaktyk i megagalaktyk rozpiętych w bezkresie Wszechświata. To tam, w niepojętej tajemnicy Kosmosu rodzi się chleb.

Z ziemi zboże czerpało wodę i soki. Jaką historię mają te krople, które dały wzrost i budulec łodygom i kłosom? Co wsiąkało w tę piędź ziemi - czyjaś krew, pot, łzy? Z jakich chmur, skąd przygnanych i jakim wiatrem, spadł deszcz na ten kawałek ziemi?

Kiedy bierzesz i jesz chleb, zanurzasz się w tajemnicę Kosmosu i tajemnicę historii. Uczestniczysz poprzez codzienny posiłek w kosmicznej tajemnicy udzielania się życia. Z każdym kęsem kosmos i historia wpisują się w twoje ciało.

Spożywając chleb uczestniczysz także w tajemnicy wspólnoty ludzkich więzów - ktoś to ziarno zasiał, ktoś je zebrał, ktoś zmielił, wypiekł i dostarczył. A za każdą z tych osób stoją ich bliscy, ich lęki i radości. I tak wchodzimy, za każdym kęsem w tajemnicę międzyludzkiej więzi.

Chleb, smak Boga, nieogarnionej tajemnicy.

"Chleba naszego powszedniego, daj nam dzisiaj" (Mt 6,11) - prośba, która wypełnia się dając smakować Boga. "Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan!" (Ps 34,9).

ks. M. Puzewicz