Najbardziej męcząca forma życia polega na nieustannym zainteresowaniu wszystkim, co wydarzy się danego dnia. Nie tylko w skali świata, ale również na własnym podwórku czy w obrębie biura. Wielu osobom wydaje się, że jeżeli są poinformowane, najczęściej o bzdurach i przypuszczeniach, to mają jakiś rodzaj uczestnictwa albo też przynależność do uprzywilejowanej klasy VIP-ów. Co więcej, koniecznie muszą tworzyć sieć osób, którym z kolei z namaszczonym napuszeniem przekazują rzekomo poufne i cenne informacje, w istocie mające budować prestiż i znaczenie informatora. Bodaj największe nieformalne stowarzyszenie to Republika Plotkarska.

Przynależność do owej Republiki wyrzuca człowieka całkowicie na powierzchnię życia, pogrążając go w niekończącym się wirze rzeczy i informacji zupełnie bez znaczenia, które już po południu tego samego dnia zostaną zastąpione innymi. W takiej sytuacji niemożliwe zupełnie staje się dotarcie do istoty życia, nie mówiąc już o zejściu do swojej własnej głębi. Nie wiemy tak naprawdę co u nas słychać, ale swobodnie przekazujemy setki trywialnych i płytkich informacji, opinii i komentarzy dotyczących całego świata wokół nas. Sami zadręczeni tym rynsztokiem, dręczymy jeszcze innych.

Jak dobrze jest usłyszeć siebie. Pozwolić na przebudzenie swojej głębi, która może pozostać uśpiona nawet do końca życia. Autentyczne istnienie wymaga ciszy wewnętrznej, zdmuchnięcia ze swojej świadomości plew plotek i gadulstwa. Kiedy zaczynamy żyć na poziomie swojej głębi, każda chwila staje się radosną celebracją cudu istnienia, w miejsce męczącej gonitwy za nowinkami. Budzą się wtedy nasze z rzadka odwiedzane sfery, uwalniają ukryte energie. Samych siebie odczuwamy - tak jest w istocie naszej głębi - jak zroszony, świeży wiosenny ogród. I takich ludzi, zdolnych żyć głębią, poszukujemy. Przy nich można wytchnąć i poczuć się szczęśliwym. Przeżyć najgłębszą wspólnotę człowieczeństwa. We własnej głębi odkrywamy też jak blisko nam do Boga.

"W ciszy i ufności leży wasza siła." (Iz 30, 15 )

ks. Mieczysław Puzewicz