Kiedy mówisz, robisz rzeczy najważniejsze. Stwarzasz mosty, po których przyjdzie do ciebie człowiek ratując się z przekleństwa samotności. Otwierasz fontannę radości, przy której zapomina się o smutku i rozczarowaniach. Rozpalasz ogniska nadziei, przy których odzyskuje się siły na dalszą drogę. Twoje słowa są jak lewar, który podnosi na duchu przygnębionych życiem. Kiedy mówisz, otwierasz Galerię Prawdy, gdzie każdy może przeżyć chwilę podziwu. Objawiasz Boga i zapalasz światło.

Kiedy mówisz, robisz rzeczy najgorsze. Rzucasz słowa puste, które są jak śmieci niesione przez nocny wiatr na opustoszałej ulicy. Rodzisz kłamstwa i półprawdy, od których zaduch wypełnia pokój, słuchawkę od telefonu i autobus. Potoki narzekań zamieniają fontanny radości w brudne kałuże. Oszczerstwa i plotki są jak podmuch złego wiatru trzaskającego okiennicami.

Czasem zdaje się nam, że to tylko słowa, że tylko coś mówimy. W istocie - albo kochamy, rodzimy nadzieję, objawiamy prawdę i Boga, albo śmiecimy, trujemy i objawiamy moc zła.

Kiedy mówisz robisz rzeczy najważniejsze. Albo najgorsze.

Ewangelia, słowo niosące Dobre Nowiny, objawia nam sens daru słowa, którego użycie jest w mocy każdego z nas: "Z każdego bezużytecznego słowa, które wypowiedzą ludzie, zdadzą sprawę z w dzień sądu. Bo na podstawie słów twoich będziesz uniewinniony i na podstawie słów twoich będziesz potępiony." (Mt 12,36- 37)

ks. M. Puzewicz