Serce Jezusa, gorejące ognisko miłości

Na początku spostrzegam z daleka blask tego ogniska. Zaintrygowana przybliżam się ciut bardziej i odczuwam ciepło. Więc podchodzę jeszcze na krok – doświadczam ukojenia i puszczają lody skuwające moje serce. Blask ogniska coraz bardziej mnie zachwyca. Wreszcie i we mnie zapala się płomyk miłości. I wiem, że dopóki dbam o ten płomyk, on będzie się tlił, podtrzymywany i odnawiany iskrą Twojej łaski. Ale w porównaniu do ogniska to tylko nikły płomyk... 

Z czasem ogień Twojej miłości coraz bardziej mnie rozpala i przyciąga. Czas na kolejny krok – przez otwartą Ranę Twego Serca wejść w głąb tego ogniska, zanurzyć się, oddać całkowicie... Dopiero wtedy moje serce zapłonie prawdziwym ogniem. Dopiero wtedy moje serce zostanie poddane prawdziwemu oczyszczeniu. I dopiero wtedy ogarnie mnie prawdziwy zapał do głoszenia Dobrej Nowiny.

Jezu, powiedziałeś kiedyś „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę, żeby już zapłonął!” (Łk 12, 49). Spraw, niech moje serce zapłonie ogniem Twojej miłości. Niech ten ogień wypali w nim wszystko, co nie jest szlachetne i się Tobie nie podoba. Niech żar miłości w moim sercu zachęca inne Twoje dzieci do powrotu do domu Kościoła, przyczyniając się do rozprzestrzeniania się domowego ogniska.

Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki.
Żar jej to żar ognia, płomień Pański. (Pnp 8, 6-7)

as