Jeden z naszych Przyjaciół był ostatnio na rekolekcjach, których tematem była radość chrześcijańska. I podzielił się z nami zanotowaną na tych rekolekcjach bajką o Miłości.

Oto ona:

Była sobie Miłość. Mieszkała w domu usłanym gwiazdami i przyozdobionym promykami słońca. Nadszedł dzień, w którym miłość zapragnęła piękniejszego mieszkania. Czyż nie dziwny pomysł jak na Miłość ?

I uczyniła Ziemię, a na Ziemi uformowała ciało i tchnęła w nie życie. Żywą istotę, którą stworzyła na swoje podobieństwo, nazwała człowiekiem. W nim to, we wnętrzu jego serca, Miłość zbudowała sobie dom: malutki, ale pełen życia. Niezaspokojony, wciąż niespełniony, tak jak sama Miłość. Tak oto Miłość zeszła do ludzkiego serca i wcisnęła się tam calutka, aby w nim zamieszkać. Tam - w środeczku.

Ale któregoś dnia człowiek zaczął zazdrościć Miłości. Zapragnął przywłaszczyć sobie dom, w którym ona zamieszkała. Chciał go mieć tylko dla siebie, czerpać radość płynącą z mieszkania Miłości. Człowiek wyrzucił z serca Miłość. Zaczął więc napełniać swoje serce wszystkimi bogactwami tego świata. Ono jednak pozostawało wciąż puste. Nawet wszystkie skarby świata Ziemi nie wypełniły owej pustki. Smutny człowiek w pocie czoła zdobywał pożywienie. Wciąż był głodny, a serce jego pozostawało okrutnie puste.

Pewnego dnia człowiek postanowił podzielić się własnym sercem z innym stworzeniem żyjącym na ziemi. Dowiedziała się o tym Miłość. Przyoblekła się w ciało, aby zdobyć serce człowieka. Lecz człowiek rozpoznał Miłość i przybił ją do krzyża. Dalej w pocie czoła trudził się, aby zdobyć pożywienie. Wtedy Miłość przybrała postać pokarmu. Przemieniła się w chleb i pokornie czekała. Kiedy zgłodniały człowiek go zjadł, Miłość powróciła do swego domu, do serca.

Odtąd serce człowieka jest pełne życia, bo życie - to Miłość.