Życiorys świętego Aleksandra można przeczytać tu.

Oto fragmenty jego komentarza do psalmu 45.

         ,,Król pragnie twojej piękności " (Ps 45, 12). To, że człowiek upodobał sobie najwyższe piękno Boga i zgodził się Mu służyć, nie jest niczym dziwnym, ale to, że Bóg miłuje, pragnie i staje się w pewien sposób sługą urzeczonym i pochłoniętym naszą miłością, jest godnym podziwu, najwyższym zaszczytem, którym powinniśmy się chlubić bez popadania w pychę. Mamy zatem obowiązek oddawać chwałę Bogu, kiedy tylko mamy ku temu sposobność, uważając to za największy owoc cnoty, godny pragnienia i umiłowania. Jesteśmy więc zobowiązani akceptować przykazania nawet wówczas, jeżeli byłyby one ciężkie, gdyż są one dla naszego dobra i tym bardziej powinniśmy je przestrzegać.

          Owo piękno winno być wewnętrzne a nie zewnętrzne, gdyż na nic się nie przyda być pięknym względem ludzi a szkaradnym przed Bogiem; aniołem na zewnątrz a diabłem wewnątrz.

          Dlatego też, jeśli dusza została wyniesiona do takiej godności, aby mogła stać się oblubienicą Boga, człowiek nie powinien być niestaranny i niedbały w swym postępowaniu. Przeciwnie, im oblubieniec jest szlachetniejszy, tym bardziej jego oblubienica winna starać się mu przypodobać, aby pozyskać wszystkie cnoty. Istotnie, będąc żoną człowieka szlachetnego, musi również i ona przyjąć szlachetny sposób zachowania. Zauważ, co mówi dziewica Asella (jęz. wł.) do świętego Hieronima. Potwierdza, że ludzie dobrzy chwalili ją, zaś źli, nie mieli żadnego powodu, aby ją potępić.

          Tymczasem, jeśli rozważymy oblicze piękna, zaobserwujemy, że Chrystus, z najpiękniejszego jakim był, z miłości do nas został zeszpecony. Słowo Boże, nie potrzebując nikogo i niczego, było najdoskonalsze w każdym aspekcie, a dla nas stało się najuboższe w swoich narodzinach i śmierci, (…) aby nas ubóstwem swoim ubogacić - jak mówi święty Paweł (Por. 2 Kor 8,9).

          Przypatrz się uważnie twarzy Tego, o którym zostało powiedziane ,,Oto człowiek" (J 19, 5). Tak Go przedstawił Piłat, aby wzbudzić u ludzi litość. Wystawiony i osądzony o wiele bardziej niegodziwie niż Barabasz, zniósł to wszystko nie ze względu na siebie lecz dla ze względu na nas. Rozpamiętując owe przykłady, wyzwalamy się z letniości i wpatrujemy się w Jezusa Chrystusa z największą miłością. Strzeżmy się, abyśmy nie naśladowali tych, którzy nie chcieli Go rozpoznać.

          ,, Oto człowiek", oto ten, którego mamy obowiązek podziwiać jako Mistrza, abyśmy wsłuchiwali się w Jego słowo; pogrążonego w bólu, abyśmy Mu współczuli; spotwarzanego, abyśmy znienawidzili nasze grzechy, które doprowadziły Go do tego stanu; tak bardzo cierpiącego dla nas, abyśmy Go kochali.

          Nie wpatrujmy się w Chrystusa Ukrzyżowanego oczami ciała, albowiem objawiłby się nam zeszpecony, jak to opisał Izajasza (Por. Iz 52 13-53,12), lecz oczami ducha wiary i, w ten sposób ukaże się nam przepiękny. Obraz Ojca stał się zniekształcony, aby uszlachetnić i uczynić nas duchowo pięknymi. Jego oblicze będzie przysłonięte dopóki blask i potęga Jego duszy nie ukażą nam Jego wewnętrznego piękna. Dlatego im bardziej pragnął stać się dla nas biednym i zeszpeconym, tym większą miłość nam ukazał i tym samym piękniejszym się okazał. Paweł chlubi się wyłącznie z krzyża Chrystusa (Por. Gal 6,14). Doprawdy, to co jest słabe u Boga, przewyższa mocą co jest ludzkie i to, co jest głupstwem u Boga, przewyższa mądrością ludzi (Por. 1 Kor 1,25). Tak więc to, co objawia się szpetnym u Boga, jest tym piękniejsze dla wierzących. Chrystus jest piękny w Ojcu; piękny w łonie Matki, gdyż poczęty za sprawą Ducha Świętego; piękny w narodzinach; piękny podczas dokonywania cudów; piękny podczas chłosty; piękny na krzyżu; piękny w grobie; piękny w zmartwychwstaniu.

          A zatem, kontemplując Jezusa, wierzymy w Niego, pokładamy w Nim nadzieję i kochamy Go! W tej kontemplacji stajemy się świadomi naszych grzechów i rozumiemy, jak bardzo jesteśmy dalecy od Jego świętości. Chrystus, we właściwym czasie, spoglądając ku nam, ukaże mam całe piękno duchowe i łaskę.

Marysia