Na wspólnotowej Mszy Św. ks. Wojtek wygłosił katechezę O Wspólnocie i Przymierzu, której streszczenie podajemy poniżej.

Popatrzmy na naszą Wspólnotę. Kim jesteśmy?
Tak jak słyszeliśmy w Psalmie - na pewno jesteśmy ludem wiernym szukającym Boga.

Co to jest przymierze?

Biblijne rozumienie przymierza było takie: byli dwaj kontrahenci przy czym jeden był silniejszy a drugi był słabszy. Przymierze polegało na tym, że słabszy zobowiązywał się do czegoś a w zamian silniejszy obiecywał, że będzie mu pomagał i bronił go przed niebezpieczeństwem. Było to związane z błogosławieństwem, które miało spłynąć na osoby zawierające przymierze, ale także mówiło się o przekleństwie - na wypadek niedotrzymania warunków przymierza.Tak było rozumiane również przymierze zawarte między narodem wybranym a Jahwe.

Inne słowo określające przymierze to przymierze przyjaźni, wzajemnej miłości między ludźmi (jak między Dawidem i Jonatanem) polegające na tym, by być wspólnie razem przy Panu Bogu, aby wspólnie pełnić wole Pana Boga.

Jak to jest z Przymierzem w naszej Wspólnocie...

Jesteśmy cząstką Kościoła. Bóg przewidział istnienie Płomienia Pańskiego. Musimy widzieć siebie w kontekście całego Kościoła.

Można wyróżnić 3 etapy rozwoju wspólnoty (każdej wspólnoty chrześcijańskiej):

1. Człowiek, poszczególne osoby, które pragną bardziej odkrywać Pana Boga.
2. Spotykają się, aby wspólnie realizować ten cel. Powstaje wspólnota.
3. Wspólnota zobowiązuje się do czegoś po to, żeby pełnić wolę Pana Boga (przyjmuje pewne reguły).
   Początkowo były to tylko wspólnoty zakonne, ale później zaczęły się też rozwijać tego typu wspólnoty świeckich. Jest to jakieś działanie Ducha Świętego w Kościele.

Wspólnota podstawowa jest to środowisko ludzi, którzy żyją najczęściej na jakimś określonym terytorium, którzy spotykają się po to, żeby zaspokoić wszystkie główne potrzeby duchowe.

Czy wspólnota terytorialna, czyli na przykład parafialna, jest wspólnotą, o której mówimy? Raczej nie. Przykazanie wzajemnej miłości może być realizowane, gdy pomiędzy członkami wspólnoty istnieją relacje, kiedy uczestnicy wspólnoty nie są anonimowi.

Jan Paweł II bardzo mocno podkreślał ogromną rolę wspólnot świeckich w dzisiejszych czasach. Wspólnota jest jedynym dobrym miejscem do wzrastania w Bogu, jest środowiskiem do budowania nowych relacji i realizowania wzrostu we wzajemnej miłości. Nie można pogłębiać wiary w Jezusa Chrystusa, jeżeli nie jest się w relacji z innymi ludźmi wierzącymi.

Dla budowania relacji wspólnota powinna być podzielona na mniejsze grupki. Umożliwia to wzajemne poznawanie się, budowanie relacji bezpośrednich. A z drugiej strony Wspólnota powinna należeć do Ruchu - tak jak nasza należy do Odnowy w Duchu Świętym. Aby być zakorzenioną w szerszej rzeczywistości, aby się nie zagubić, nie zamknąć, nie obumrzeć.

Można Wspólnoty podzielić w zależności od "stopnia całościowości":

1. Całkowita - np zakonna.
2. Ograniczona - członkowie mają jakąś część wspólną, w szczególności część czasu spędzają razem.
3. Pełna - członkowie chcą coraz więcej czasu poświęcać Wspólnocie. Tak już można powiedzieć o tej części osób, która jest w Przymierzu. Tu czekamy na powtórne przyjście Pana Jezusa lub na przejście do Niego. Tu chcę służyć. Tu - w jakimś sensie - jest mój dom. Utożsamiam się z tym środowiskiem. Chcę nawiązywać więzi przyjaźni, żeby bardziej służyć. Nie dlatego, że jestem lepszy i oni są lepsi, ale dlatego, że Pan nas powołuje. Zobowiązuję się do przestrzegania reguł i zasad i chcę służyć.

Powinniśmy teraz stawiać sobie pytanie: Do czego Pan mnie powołuje?