Na zastygłe w godnym celebrowaniu
malwy
raczej trudno liczyć,
nie zniżą swej wysmukłości
do zainteresowania
jakimś tam autorem,
widziały prawdziwych.
Szczęśliwie
różyczki
figlarnie mylące w suchej od dawna świeżości
dynie,
kunsztem zmienione w najedzonego węża,
uśmiechają się zachęcająco
(jakże jestem im wdzięczna!).
Długa na ścianie procesja
rycin Grottgera
domaga się powagi
i odpowiedzialności
za poezję
(a ja tu tylko wiersze...).
Lira czeka na śpiew,
ton podpowiada zamknięty fortepian
(wydobyć
ze ściśniętego gardła
pisk myszy?!).
Sytuację ratuje
Marszałek
z portretu,
znużonym gestem polecając:
"Naprzód!"
Wstaję
i w ciszę
skupionych oczu,
pełnego ostrożnej nadziei
pochylenia słuchaczy
zaczynam
mówić
siebie
dla Was.

Anna Zawadzka