Był las
i szept zdławiony wzruszeniem:
"Widziałaś piękniejszą sosnę?"
i prawdziwe borowiki,
ogromne,
nieliczne;
dziś twój,
jutro przeze mnie tryumfalnie zdobyty
lub przeciwnie.
Było jezioro
przyjaźnie otwierające się naszym ciałom
i dwa na łóżkach zaczytane kłębki,
przytomniejące na chwilę,
gdy deszcz za oknem
grał na bębnie zbyt już hałaśliwie.

Trzeba czekać.
330 dni
prędzej czy później
miną.

Anna Zawadzka