Żyjemy na tym świecie tyle czasu... Jedni dłużej, inni dopiero zaczynają. Jesteśmy pielgrzymami, którzy wciąż szukają swojej drogi do Pana. Każdy dzień inny, a jednak taki sam. Szybko przyzwyczajamy się do rytmu świata. Wiosna, lato, jesień, zima, poniedziałek, wtorek... Tydzień zlewa się w dzień, tygodnie zlewają się w lata, lata zlewają się w bliżej nieokreśloną masę wspomnień. Ile to razy przechodziliśmy po tej ścieżce od autobusu do domu? Ile razy mijaliśmy tych samych ludzi? Wszystko się zaciera... A przecież są dni, które pamiętamy szczególnie, które wychwytujemy z tej masy wspomnień i to z jakimi szczegółami. Narodziny dziecka, wizyta przyjaciółki, wspomnienia z wczesnego dzieciństwa kiedy to przyjechała ciocia i dała nam takie upragnione coś...

W ciągu roku są też inne dni, które zasługują na szczególną pamięć - niedziele. Jakże ich niewiele w naszym życiu. W ciągu 365 dni niedzielę mamy zaszczyt świętować jedynie 52 razy. I tylko 12 pierwszych niedziel miesiąca z Adoracją Najświętszego Sakramentu. Każdy dzień taki sam, a jednak świadomie czy mniej świadomie 52 z nich jest wyjątkowych.

Trzej Królowie wyczekiwali na świecącą gwiazdę, by wyruszyć w drogę na powitanie Boga. Przemierzyli krainy, by tam dotrzeć i złożyć swe dary. Przybyli, by oddać pokłon i bliskość Jezusa przemieniła ich serca. Wrócili do domów inni. Pełni bożej miłości.

My nie musimy przechodzić tak dalekiej drogi. Nie musimy tyle czasu wyczekiwać na znaki. Bóg jest tuż obok. I czeka, aż przyjdziemy z pokłonem, by mógł odmienić nasze serce. Czeka codziennie, szczególnie w niedziele.

Czy wciąż potrafię dostrzec tę łaskę, którą mi daje? Czy potrafię dobrze wykorzystać ten czas? Czy doceniam moją obecność w Kościele? Czy dostrzegam ten dar wiary jaki mam, który pociąga mnie do Boga, którego brakuje tylu ludziom?

Bóg daje mi siebie całego nie tylko od święta.
Czy ja Mu daję siebie całkowicie chociaż od święta?

Beata Słowik