„Wszelkie ciało to jakby trawa, a cały wdzięk jego jest niby kwiat polny. Trawa usycha, więdnie kwiat, gdy na nie wiatr Pana powieje. Prawdziwie trawą jest naród. Trawa usycha, więdnie kwiat, lecz słowo Boga naszego trwa na wieki”. (Iz 40,6b-8)
...rzekł do sparaliżowanego: „Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu”. I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do domu, wielbiąc Boga. (Łk 5,24b-25)
Pan Jezus powiedział: wstań, weź, idź. Sparaliżowany po prostu: wstał, wziął, poszedł. Posłusznie. Z wiarą. Ale przede wszystkim z wdzięcznością. Szedł i wielbił Boga.
Jak ja reaguję na słowa Pana Jezusa? Z wiarą? Posłusznie? Z wdzięcznością?
Czy w ogóle słyszę te słowa: "Mówię do ciebie... "
Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego; każda dolina niech będzie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane, drogi kręte niech staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi. I wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże. (Łk 3, 4b-6)
Prostuj drogi - porzuć zło, wybierz dobro, podejmij trud pójścia za Bogiem - idź za Miłością. Odrzuć grzech - inaczej nigdy nie zdołasz się wyprostować przygnieciony jego ciężarem. Idź prosto!
...Jezus ich zapytał: „Wierzycie, że mogę to uczynić”? Oni odpowiedzieli Mu: „Tak, Panie”. Wtedy dotknął ich oczu, mówiąc: „Według wiary waszej niech się wam stanie”. I otworzyły się ich oczy... (Mt 9, 28b-30a)
Nasunęło mi się kilka pytań: Co ja bym odpowiedział? Co Jezus by powiedział? I w końcu - co by się stało?
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie», wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki”.
Ucz mnie Panie, spełniać wolę Ojca, który jest w niebie.
Ucz mnie Panie, słuchać słów Twoich i wypełniać je.
Ucz mnie Panie, budować dom swój w Tobie.
Bo deszcze, potoki, wichry - przyjdą na pewno.
Wiem to.
I Ty także to wiesz....
Niech nie zmarnuję ani jednego z tych dni, które mi dajesz.
Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze. (Mt 15, 32)
Jezus nie tylko troszczył się o dusze ludzi, których nauczał. Jezus dostrzegał też ich doczesne potrzeby jak choćby głód. Dzisiaj też jest wciąż obecny wśród nas. Dba o naszą wiarę, ale również dba o to, by niczego nam nie zabrakło.
Jezus - Bóg, który kocha tak mocno, że aż rozmnaża pokarm.
Jezus - Bóg, który stał się pokarmem dla nas.
Oto Pan przyjdzie, aby lud swój zbawić, błogosławieni, którzy są gotowi wyjść Mu na spotkanie.
Czy jestem gotowa wyjść Mu na spotkanie? Czy w dniu, w którym Pan przyjdzie, znajdę się w gronie tych, którzy powiedzą:
Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia! (Iz 25, 9)
?
A zatem... czy złożyłam w Nim całą swoją ufność?
Panie, strzeż mojego serca. Prowadź mnie po właściwych ścieżkach. Ty wiesz, że jestem grzesznikiem. W Tobie pokładam nadzieję na zbawienie mojej duszy. Dlatego dziś wołam z głębi serca i ze wszystkich sił:
Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem!
Zachowaj mnie Boże, bo chronię się u Ciebie,
mówię Panu: «Tyś jest Panem moim;
nie ma dla mnie dobra poza Tobą».
Pan częścią dziedzictwa i kielicha mego:
To właśnie Ty mój los zabezpieczasz.
Sznur mierniczy wyznaczył mi dział wspaniały
i bardzo mi jest miłe to moje dziedzictwo.
(Ps 16)
Panie, Boże nasz, przyjdź, aby nas uwolnić, okaż swoje oblicze, a będziemy zbawieni.
(Ps 80,4)
Amen. Przyjdź Panie Jezu!
Jak łania pragnie wody ze strumieni,
tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże!
Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego:
kiedyż więc przyjdę i ujrzę oblicze Boże? (Ps 42, 2-3)
Panie Jezu, przyjdź w swojej chwale i objaw swoje oblicze już dzisiaj w życiu każdego z nas. Tak pragniemy Ciebie, Panie!
Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego, na przyjście Pana naszego Jezusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi. A na koniec, bracia, prosimy i zaklinamy was w Panu Jezusie: według tego, coście od nas przejęli w sprawie sposobu postępowania i podobania się Bogu - jak już postępujecie - stawajcie się coraz doskonalszymi!
(1 Tes 3, 12 – 4, 1)
Stawajcie się coraz doskonalszymi. Wasze serca niech będą nienaganne w świętości wobec Boga...
Twoje uświęcenie, wydoskonalenie, doprowadzenie twojego serca do n i e s k a z i t e l n e j czystości to pragnienie Pana. Czy jest to również twoje pragnienie? Jeśli nie – może warto prosić Ducha Świętego, by rozniecił ten ogień w twoim sercu... A jeśli podzielasz pragnienie Boga – pozwól Mu działać zgodnie z Jego zamysłem, pozwól realizować się Jego woli.
Daj mi poznać, Twoje drogi, Panie,
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń,
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.
Dobry jest Pan i prawy,
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
pokornych uczy dróg swoich.
Wszystkie ścieżki Pana są pewne i pełne łaski
dla strzegących Jego praw i przymierza.
Bóg powierza swe zamiary tym, którzy się Go boją,
i objawia im swoje przymierze.
(Ps 25,4-5.8-10.14)
Ojcze, Panie nasz, my jesteśmy dziełem rąk Twoich. Dopomóż nam Twoją łaską, byśmy byli święci i nieskalani, gotowi na spotkanie, kiedy przyjdzie ten czas.
Uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przypadł na was znienacka, jak potrzask. Przyjdzie on bowiem na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym. (Łk 21, 34-36)
Kto w chwili śmierci bądź w Dniu Ostatecznym będzie mógł bez obaw stanąć przed Synem Człowieczym? Człowiek o rękach nieskalanych i o czystym sercu,
Który nie skłonił swej duszy ku marnościom
I nie przysięgał kłamliwie. (Ps 24, 4)
Pan jest wielki, potężny i święty:
Bo Pan jest Bogiem wielkim,
wielkim królem nad wszystkimi bogami.
W Jego ręku głębiny ziemi, szczyty gór do Niego należą.
Jego własnością jest morze, które sam stworzył.
i ziemia, którą ulepiły Jego ręce. (Ps 95, 3-5)
Pan jest światłością:
I odtąd już nocy nie będzie. A nie potrzeba im światła lampy i światła słońca, bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi i będą królować na wieki wieków. (Ap 22, 5)
Kiedy staniemy przed Nim twarzą w twarz, nie ukryje się najmniejsza plamka w naszej duszy. Jeśli chcemy w wieczności trwać w Jego obecności, nie możemy być byle jacy, nie wystarczy być w miarę dobrym, nie powinniśmy zadowalać się obecnym stanem swojej duszy – „przecież nie popełniam ciężkich grzechów to i tak jest dobrze”. Nie. Ponieważ Ja jestem Pan, Bóg wasz – uświęćcie się. Bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty! (Kpł 11, 44) Bóg wzywa nas do świętości, do nieskazitelnej czystości. On chce wymieść najmniejszy pyłek z naszej duszy. Zależy mu na nas, na naszej godności, na naszym pięknie i szczęściu bardziej niż nam samym. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata,
abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. (Ef 1, 4)
Jeśli ustanę w drodze, zacznę się zadowalać tym co jest, a zaniedbam swoją duszę, to dzień przyjścia Pana będzie dla mnie zaskoczeniem, przypadnie na mnie znienacka, może okazać się dniem pełnym strachu. Lecz jeśli bylejakość mnie nie zadowala, jeśli pozwolę Jezusowi, by mnie nieustannie przemieniał, uwalniał, oczyszczał, to dzień Jego przyjścia będzie dla mnie dniem wielkiej radości.
Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu, wznośmy okrzyki na cześć Skały naszego zbawienia: przystąpmy z dziękczynieniem przed Jego oblicze, radośnie śpiewajmy Mu pieśni! (Ps 95, 1-2)
Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. Ostrym mieczem uczynił me usta, w cieniu swej ręki mnie ukrył, uczynił ze mnie strzałę zaostrzoną, utaił mnie w swoim kołczanie. I rzekł mi: "Tyś sługą moim, w tobie się rozsławię". Ja zaś mówiłem: "Próżno się trudziłem, na darmo i na nic zużyłem me siły. Lecz moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego. Wsławiłem się w oczach Pana, Bóg mój stał się moją siłą". A teraz przemówił Pan, który mnie ukształtował od urodzenia na swego sługę, bym nawrócił do Niego Jakuba i zgromadził mu Izraela. I rzekł mi: "To zbyt mało, iż jesteś mi sługą dla podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych z Izraela. Ustanowię cię światłością dla pogan, aby moje zbawienie dotarło aż do krańców ziemi". (Iz 49,1-6)
Istniejesz, bo Pan cię zapragnął, zapałał miłością i powołał cię do życia. On cię ukształtował. Przeznaczył cię do wielkich rzeczy. Dał ci zdolność do miłości. Wyposażył we wszystko, co jest potrzebne do wypełnienia twojego powołania, do kroczenia właściwą tobie drogą. On dobrze wie, jaki w tobie drzemie potencjał. On też cię ochrania, otacza swoją opieką i troską.
Choć czasem może wydawać ci się, że twoje wysiłki i starania prowadzą donikąd, że nie przynoszą żadnego owocu – bądź wierny i nie ustawaj, tak byś i ty mógł powiedzieć: „moje prawo jest u Pana i moja nagroda u Boga mego”. Ty pracuj wiernie, a Wszechmogącemu powierz owoce – On się o wszystko zatroszczy. Pozwól Mu się kształtować tak, jak On tego chce. On zna cię lepiej niż ty sam siebie. Oddaj Mu siebie – swoje zdolności i ułomności – niech On cię prowadzi, poucza, przemienia. Zdaj się na Jego dobroć, zaufaj Mu, pozwól, by to On stał się twoją siłą.
W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym. (Ef 1, 4-6)
Jeżeli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia. (Rz 10, 9-10)
Będąc powołanymi do życia wiecznego, jesteśmy posłani do głoszenia Dobrej Nowiny. Czy ewangelizujesz? Czy Twoje życie jest świadectwem żywego Chrystusa?
Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa. (Rz 10, 17)
Ja, Jan, ujrzałem innego anioła - zstępującego z nieba i mającego wielką władzę, a ziemia od chwały jego rozbłysła. I głosem potężnym tak zawołał: "Upadł, upadł Babilon - stolica." (...) Potem usłyszałem jak gdyby głos donośny wielkiego tłumu w niebie - mówiący: "Alleluja! Zbawienie i chwała, i moc u Boga naszego, bo wyroki Jego prawdziwe są i sprawiedliwe, bo osądził Wielką Nierządnicę, co znieprawiała nierządem swym ziemię, i zażądał od niej poniesienia kary za krew swoich sług". I rzekli powtórnie: "Alleluja!" A dym jej wznosi się na wieki wieków. I mówi mi: "Napisz: Błogosławieni, którzy są wezwani na ucztę Godów Baranka!" (Ap 18,1-2;19,1-3.9a)
Upadł wielki Babilon, a w niebie słychać radosne Alleluja. Nadeszły definitywnie gody Baranka. Chrystus - Baranek poślubia swoją Oblubienicę - Kościół.
Warto tu przypomnieć, w jaki sposób zawierano małżeństwa w Izraelu. Dokonywało się to w dwóch etapach. Najpierw ojciec pana młodego umawiał się z rodziną panny młodej co do opłaty, jaką należy wnieść za to, że przyszła panna młoda przejdzie do innej rodziny. Zauważmy, że w naszej kulturze myślano przede wszystkim o posagu kobiety; tam natomiast, owszem, panna młoda wnosiła posag, ale uwzględniano przede wszystkim fakt, że jej rodzina ponosi stratę, którą należy jakoś wyrównać. Podpisywano zatem umowę ślubną i od tej pory dwoje młodych ludzi już było sobie poślubionych; choć jeszcze nie żyli ze sobą, pod względem prawnym byli już małżeństwem i byli zobowiązani do dochowania wzajemnej wierności. Po pewnym czasie, najczęściej po roku, oblubieniec wprowadzał oblubienicę do swojego domu i wtedy odbywało się wielkie wesele.
Kościół został poślubiony Chrystusowi przez chrzest, zatem to wtedy rozpoczął się pierwszy etap: Kościół już należy do Chrystusa i jest zobowiązany do wierności. Natomiast kiedyś nadejdzie dzień, Dzień Ostateczny, kiedy Oblubieniec wprowadzi Oblubienicę do swojego domu. Nastąpią gody Baranka. Wszyscy jesteśmy zaproszeni na te gody, bo wszyscy jesteśmy częścią Oblubienicy - Kościoła.
Tekst pochodzi z: "Zeszyty Formacji Duchowej 53/2011 - Orędzie na nasze czasy. Księga Apokalipsy"
A Duch i Oblubienica mówią: "Przyjdź!" A kto słyszy niech powie: "Przyjdź!" (...) "Zaiste, przyjdę niebawem." Amen. Przyjdź Panie Jezu! (Ap 22, 17.20)
Przyjdź Panie Jezu i wprowadź nas do swojego domu, niech rozpocznie się wielkie wesele!
I wyszedł inny anioł od ołtarza, mający władzę nad ogniem, i donośnie zawołał do mającego ostry sierp: „Zapuść twój ostry sierp i poobcinaj grona winorośli ziemi, bo jagody jej dojrzały”. I rzucił anioł swój sierp na ziemię, i obrał z gron winorośl ziemi, i wrzucił je do tłoczni ogromnej Bożego gniewu. I wydeptano tłocznię poza miastem, a z tłoczni krew trysnęła aż po wędzidła koni na tysiąc i sześćset stadiów. (Ap 14,18-20)
Obraz przemawiający do wyobraźni... Aby ją wspomóc poszukałem danych na temat tych tajemniczych 1600 stadiów. Po przeliczeniu - daje to ponad 30 kilometrów... A wędzidła koni tak na oko zazwyczaj znajdują się ze 2 metry ponad ziemią...
Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak uboga jakaś wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki. I rzekł: „Prawdziwie powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie”. (Łk 21, 1-4)
Bogaci oddawali Bogu część z tego, co im zbywało. Wdowa oddała wszystko, co miała – być może ryzykując życie, a z pewnością zgadzając się na głód. Uboga wdowa stawiała Boga ponad wszystko, Bóg był dla niej na właściwym – pierwszym miejscu. Należność oddawana Panu była ważniejsza niż troska o samą siebie.
Postawa godna naśladowania – szacunek, uniżenie, bojaźń względem Pana, świadomość, kim jestem wobec Niego. A ponadto całkowite, pełne ufności poddanie, zawierzenie siebie Bogu.
Po ludzku – uboga, w oczach Jezusa – dostrzeżona i doceniona.
Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną.Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną.Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. (Mt 6, 19-21)
Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu. (J 18, 37)
Jakim stopniem umiłowania prawdy się odznaczam? Czy walczę o nią? Bronię jej? Czy pozostaję jej wierna, nawet kiedy wydaje się być to trudne i kosztowne? Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemności, powtarzajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach! Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle. (Mt 10, 26-28)
Czy szukam prawdy z całego serca? Czy dążę do jej poznania?
Tylko, jeśli już teraz pozwalam panować Prawdzie w moim życiu, i jeśli poddaję jej kolejne obszary mojego serca, będę gotowy na ostateczne panowanie Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata.
Króluj nam Chryste zawsze i wszędzie, to nasze rycerskie hasło,
Ono nas zawsze prowadzić będzie i świecić, jak słońce jasno.
Naprzód przebojem młodzi rycerze, do walki z grzechem swej duszy.
Wodzem nam Jezus w Hostii ukryty, z Nim w bój nasz zastęp wyruszy.
Pójdziemy naprzód, naprzód radośnie, podnosząc w górę swe czoła.
Przed nami życie rozkwita w wiośnie. Odważnie, bo Jezus woła.
Odważni, ufni w przyszłość my spójrzmy. Przecież nie jesteśmy sami.
Szatańskiej złości nic się nie bójmy, bo Jezus wszechmocny z nami.
Zapalmy młodych życia przykładem do wiernej służby Królowi,
Niech idą śmiało za naszym przykładem, w walce wydanej grzechowi.
Dołóżmy starań w naszej idei, by Chrystus w duszach królował.
Potęga Jego źródłem nadziei, chcemy, by światu panował.
Chryste, nasz Królu, o to prosimy, niech w naszej kochanej Polsce
Wszyscy Cię w sercach naszych nosimy, żyjąc na co dzień w Twej łasce.
Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie; błogosławione Jego królestwo, które nadchodzi.
Wiele może być takich rzeczy, których jesteśmy świadomi, że nadchodzą - a których można się w jakiś sposób obawiać. Bardziej i mniej ciężkie, bardziej i mniej lekkie.
Choroba. Utrata pracy. Ciężki egzamin. Śmierć kogoś bliskiego albo jakaś inna trauma, co zostawi ślad w człowieku na długo. Dla rodzica - wyprowadzka dzieci z domu. Dla penitenta - gdy mu spowiednika przeniosą na drugi koniec diecezji. Dla człowieka aktywnego, gdy musi iść na emeryturę. I tak dalej, i tak dalej. Starość, choć nie dla każdego, ale na pewno dla każdego śmierć. Lecz żaden problem i trudność z życia wzięte i znienacka czasem nas dopadające, nie są słowem ostatecznym Śmierci.
Jezus nadchodzi ku nam jako ostatni, dopiero gdy wszystkie trudności zniesiemy i przetrwamy.
Jezus wszedł do świątyni i zaczął wyrzucać sprzedających w niej. Mówił do nich: „Napisane jest: «Mój dom będzie domem modlitwy», a wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców”. I nauczał codziennie w świątyni. Lecz arcykapłani i uczeni w Piśmie oraz przywódcy ludu czyhali na Jego życie. Tylko nie wiedzieli, co by mogli uczynić, cały lud bowiem słuchał Go z zapartym tchem.
"Mój dom będzie domem modlitwy".
Tak, tak może się stać również i z domem mojego serca.......
Tylko.... czy znajdę na to czas, żebyś codziennie w nim nauczał i żebym słuchała Cię z zapartym tchem?
Udziel mi Panie - łaski konsekwencji w zabieganej codzienności.
Godzien jesteś wziąć księgę i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi.
(Ap 5,10)
Cztery Zwierzęta, a każde z nich ma po sześć skrzydeł, dokoła i wewnątrz są pełne oczu i spoczynku nie mają, mówiąc dniem i nocą: „Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, Który był i Który jest, i Który przychodzi”. A ilekroć Zwierzęta oddadzą chwałę i cześć, i dziękczynienie Siedzącemu na tronie, Żyjącemu na wieki wieków, upada dwudziestu czterech Starców przed Siedzącym na tronie i oddaje pokłon Żyjącemu na wieki wieków, i rzuca przed tronem wieńce swe, mówiąc: „Godzien jesteś, Panie i Boże nasz, odebrać chwałę i cześć, i moc, boś Ty stworzył wszystko, a dzięki Twej woli istniało i zostało stworzone”.
Dwa wątki: Ofiarowanie Maryi w świątyni (gdy miała trzy lata) we wspomnieniu z dnia - i uwielbienie Boga w czytaniach.
Spraw Panie Boże, żebym umiała łączyć te dwa wątki w swoim życiu.
Bo ofiarowanie bez uwielbienia może przerodzić się w cierpiętnictwo.
A uwielbienie bez ofiary jest pozostawaniem na płyciźnie.
Stań się czujny i umocnij resztę, która miała umrzeć, bo nie znalazłem twych czynów doskonałymi wobec mego Boga. Pamiętaj więc, jak wziąłeś i usłyszałeś, strzeż się tego i nawróć się.
Stań się czujna wobec siebie. Na nowo przyjrzyj się sobie i swoim czynom i decyzjom obecnego czasu.
Rachunek sumienia - powtarzany cyklicznie i prowadzący ku spowiedzi - jako forma czujności......?
Tak.
Zaniedbanie będzie mieć skutki.
Jeśli czuwać nie będziesz, przyjdę jak złodziej, i nie poznasz, o której godzinie przyjdę do ciebie.
Błogosławieni, których droga nieskalana,
którzy postępują zgodnie z Prawem Pańskim. (Ps 119, 1)
Jakże często nie czynię dobra, które chcę, a czynię zło, którego nie chcę. Choć moje serce pragnie dobra, nierzadko kończy się jedynie na "chceniu".
Ale wierzę, że Ty Panie mnie wspomagasz. Wierzę, że wystarczy mi Twojej łaski. Wręcz jestem Ci wdzięczna za moje niedostatki, bo właśnie dzięki doświadczaniu słabości wyraźniej objawia mi się Twoja miłość i moc, bardziej zbliżam się do Ciebie, i w Tobie, nie w sobie, pokładam nadzieję.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska. Nie daj nam odejść od Twoich przykazań.
Z całego serca swego szukam Ciebie,
nie daj mi odejść od Twoich przykazań.
W sercu swoim przechowuję Twe słowa,
aby przeciw Tobie nie zgrzeszyć.
Czyń dobrze swojemu słudze,
aby żył i przestrzegał słów Twoich.
Otwórz moje oczy.
abym podziwiał Twoje prawo.
(Ps 119, 10-11.17-18)
Do uczniów zaś rzekł: Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: Oto tam lub: Oto tu. Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie.
Trudne do przyjęcia dla uczniów były te słowa o cierpieniu Mesjasza. Nie tylko zapowiedział im, że czeka Go męka, ale także i to, że będą pragnęli ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczą. Zapowiedział im.... ciemność.
Panie, ucz mnie przyjmować Twoje Słowo, które mówisz do mnie. Nie tylko to krzepiące i wzmacniające, ale także i to trudne, biczujące. Ucz mnie posłuszeństwa Twojemu Słowu.
Jezus zaś rzekł: „Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Żaden się nie znalazł, który by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec”. (Łk 17, 17-18)
Jak jest ze mną? Ile razy w życiu pamiętam o Bogu kiedy jest mi źle? Wtedy najczęściej moja modlitwa jest żywa, częsta, prosto z serca, bo ufam, że On może. A kiedy On pomoże? Czy wracam, by Mu podziękować? Czy pamiętam jeszcze o Nim? Czy zawsze wracam, by oddać Mu Chwałę?
Za wszystko dziękujcie Bogu,
taka jest bowiem wola Boża względem was w Jezusie Chrystusie. (1Tes 5,18)
Jezus powiedział do swoich apostołów: „Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: «Pójdź i siądź do stołu»? Czy nie powie mu raczej: «Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił»? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: «Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać»”.
Rachunek sumienia Zrobić - ze służenia? Mi to już wystarczy Tylko - z nastawienia.
Nastawiona jestem Bardziej na służenie Innych mi, niż innym Ja.
Jawicie się jako źródła światła w świecie, trzymając się mocno Słowa Życia.
(Flp 2, 15-16)
Sposób na dobre życie? Trzymać się mocno Słowa Życia.
W Nim jest zapisany właściwy scenariusz, prowadzący do ostatecznego zwycięstwa. Scenariusz z happy endem.
Ale, jako że życie nierzadko bywa wyboiste, pamiętaj, by trzymać się Go mocno.
Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele. Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie. (Mk 12, 41-44)
Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich. Jezus ocenia dar nie poprzez jego "obiektywną" wartość, wartość materialną, można powiedzieć "wartość bezwzględną". Nie. Bożą miarą jest miara serca. Choć wdowa wrzuciła tak malutko – patrząc pod kątem siły nabywczej pieniędzy, to jednak dla Boga jej dar miał ogromną wartość.
Ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała. To nic, że moje serce jest małe, słabe, że moja miłość jest taka nędzna. Ważne, abym ze swego niedostatku podarowała Jezusowi wszystko, co mam. On chce być kochany całym sercem – niezależnie, czy jest to serce gorące i zdolne pomieścić cały świat, czy jeszcze jest to serce zimne, zalęknione i skurczone. W takim stanie, w jakim znajduję się dzisiaj – mam Go kochać całą sobą, ze wszystkich sił, całą duszą, całym umysłem i całym sercem.
Być może moje serce potrafi kochać tylko troszeczkę. To nic. Dla Jezusa jest ważne na ile wykorzystuję swój "potencjał miłowania". On nie prosi: „kochaj Mnie wielkim, gorącym sercem”. On prosi: „kochaj Mnie całym swym sercem”.
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. (Mt 5, 3)
„Zaprawdę powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony. Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie". (Mk 12, 43-44)
Bogu należy oddać wszystko to, co mamy najcenniejsze, najlepsze, bo od Niego pochodzi i na Jego chwałę wydaje owoce.
Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. (Flp 4,13)
To Jezus umacnia mnie kiedy idę krętą drogą. To Jezus umacnia mnie kiedy niosę swój krzyż. To Jezus umacnia mnie kiedy idę za Nim.
I nawet kiedy stoję po ludzku na krawędzi, kiedy wszystko się wali, kiedy muszę stanąć przed nowymi wyzwaniami, kiedy dotyka mnie choroba, kiedy... to wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia.
To Jezus umacnia mnie. To Jezus umacnia Ciebie. To Jezus umacnia każdego z nas.
Niech każdy jednak baczy na to, jak buduje. Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego niż ten - który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus. (1Kor 3, 10b-11)
Na czym buduję świątynię, którą jestem? Czy zawsze opieram się na Chrystusie, czy też czasami zdarza mi się budować na kłamstwie (nawet tym tzw. "w dobrej wierze"), plotkach, złości?
Przyjmuję zawsze wolę Bożą i przestrzegam Jego przykazań? Czy może targuję się z Bogiem zamieniając się w kupca?
"Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni wzniosę ją na nowo".
Gdy ktokolwiek próbuje zburzyć świątynię, którą jestem - gdy manipuluje, krytykuje, ignoruje, oskarża, atakuje etc. - Ty zawsze jesteś gotów wznieść mnie na nowo.
Bo jesteś Prawdą i Życiem. Bo masz dobre Słowo: "Nie bój się".
Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście. (1Kor 3, 16-17)
Jeżeli zniszczę cudzą świątynię, lub swoją własną, lub ktoś zniszczy moją - biada nam...
Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. (Łk 15, 7)
Panie Boże, odnajduj mnie, proszę, gdy się znowu zaplączę, pogubię...
Oczekuj Pana, bądź mężny,
nabierz odwagi i oczekuj Pana.
/drugie tłumaczenie/
Ufaj Panu, bądź mężny,
niech się twe serce umocni, ufaj Panu!
(Ps 27, 13-14)
Gdy jest źle, gdy zawirowań wiele, gdy ciemność przysłania Boże Światło - oczekuj Pana, bądź mężny.
Gdy znów upadasz, gdy nie masz już sił, gdy wszystkie Twe ścieżki się pokręciły - ufaj Panu, bądź mężny.
Nie zawsze tak będzie...
Gdy radość przepełnia Twoje serce, gdy czujesz wielką miłość Boga, gdy cieszysz się z każdej drobnostki - oczekuj Pana, bądź mężny.
Gdy Twoje życie nabiera znów sensu, gdy odnajdujesz głębię modlitwy, gdy czujesz obecność Boga - ufaj Panu, bądź mężny.
Nie zawsze tak będzie...
Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym. (Łk 14, 15)
Uczta to wykwintne jedzenie, piękne otoczenie, elegancki sposób bycia, odświętny strój, rozmowy. Ja się bardzo cieszę na to wieczne ucztowanie - na towarzystwo Gospodarza i tych wszystkich wspaniałych poprzedników w drodze do nieba, artystów, pisarzy, aktorów...
Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich. (Flp 2,4)
Dzisiaj Bóg nas zachęca do spojrzenia dalej niż tylko na swój czubek nosa. Czas odpuścić bycie "w centrum" i zainteresować się innymi. Właśnie dzisiaj jest czas na maile, telefony, smsy, rozmowy by dowiedzieć się co słychać u naszych bliskich. Może dawno nie rozmawialiśmy z rodzicami? dziadkami? rodzeństwem? dziećmi? przyjaciółmi?
Dzisiaj jest czas na zrezygnowanie z siebie na rzecz spraw innych. Może ktoś przeżywa trudności "pod naszym nosem" a my wcale tego nie chcemy dostrzec? Będąc dziećmi Chrystusa jesteśmy zobowiązani do niesienia pomocy. Zawsze. Czy nam się chce czy nie.
UWAGA! Pytając innych czy w czymś im pomóc oraz interesując się sprawami innych bierzesz na siebie ryzyko, iż faktycznie będą chcieli skorzystać z Twojej pomocy!
"Nie pytam, bo jeszcze coś będzie chciał(a)" - Nie warto myśleć w ten sposób! Jezus potrzebuje Twojej pomocy.
Jeżeli będziecie trwać w nauce mojej, będziecie prawdziwie moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli. (J 8, 31b-32)
Kto lubi być uczniem? Kto lubi być nauczycielem? I jedni i drudzy mogą wiele powiedzieć... A relacje: mistrz i uczeń - jeszcze rzadsze. Dlaczego? Bo wymagają wzajemnego oddania i uczciwości, czyli wysiłku...
Mojżesz tak powiedział do ludu: "Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja rozkazuję tobie wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć. /.../ Jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód." (Pwt 6, 2-3)
Z posłuszeństwem Panu Bogu wiążą się Jego obietnice dla nas. Przestrzegasz - masz. Tylko człowiek potrafi skomplikować to, co proste, vide - nasza cywilizacja...
Usuńcie kamień! Ale już cuchnie... Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą? (J 11, 39-40)
Jezus wydał proste polecenie: usuńcie kamień! Z czym się spotkał? Z prostą ludzką reakcją i brakiem zrozumienia istoty tego działania: ale już cuchnie... Co na to Jezus? Chce się, aż napisać, że rzekł: i co z tego!? On jednak powiedział Marcie, że przecież jeśli uwierzy to ujrzy chwałę Bożą.
Jak to wygląda u nas? Ile razy to Bóg nam mówił, żebyśmy coś zrobili a my mieliśmy od razu "ale..."? Co by było gdyby tak wyglądały wszystkie rozmowy Pana Boga z ludźmi?
-Zbuduj Arkę! -Ale...
-Wejdź na Górę Synaj! -Ale...
-Wyprowadź lud z ziemi egipskiej! -Ale...
-Urodzisz Syna Bożego! -Ale...
Jak dobrze, że byli i są tacy ludzie, którzy mimo tego, iż nie pojmują to jednak spełniają wolę bożą.
Dzisiaj ks. Adam podczas Homilii powiedział, że każdy kto jest chrześcijaninem nie dość, że jest podobny do Jezusa-człowieka, ale i do Jezusa-Boga - ma moc wskrzeszania zmarłych.
Dziwne, nie? Mocne stwierdzenie budzące jedno wielkie pytanie: ale jak to?! Ano tak to! :)
Każda nasza modlitwa za zmarłe dusze to udział w ich zmartwychwstaniu. Każdy odpust przez nas ofiarowany przyczynia się do wskrzeszenia zmarłych. Dzięki naszej pomocy mogą dostąpić Chwały Nieba. Spoczywa na nas zatem duża odpowiedzialność.
Grzesząc zaciągamy winę i karę. Winę odkupujemy przez Spowiedź. Z karą już jest inaczej. Trzeba zadośćuczynić. Czasami niestety się nie zdąży...
Może to jest tak, że Duch Święty inspiruje nas do dobrych uczynków nie tylko dla naszego dobra, ale wykorzystuje nas, abyśmy mogli komuś zadośćuczynić w imieniu jakiegoś zmarłego?
Jezus powiedział do swoich uczniów: Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę. Odezwał się do Niego Tomasz: Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę? Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.
Bliscy, którzy już odeszli - są przeszłością, ale zarazem są naszą przyszłością.
Dzięki Bogu możemy nie tylko wspominać doświadczenie bliskości, którego doznaliśmy za ich życia.... ale także spodziewać się ponownego spotkania i bliskości wiecznej.
Zintegrowana może być przeszłość i przyszłość... w Bogu - jako owoc teraźniejszości przeżywanej w przyjaźni z Nim.
Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: "Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mego." Po tych słowach wyzionął ducha. /.../ Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. (Łk 23, 46, 24, 5)
Po umieraniu przychodzi Życie. Po umieraniu dla wad, złych nawyków - też przychodzi życie - radośniejsze, pełniejsze, uwolnione. Zaduma nad śmiercią - tak, ale niech nie przysłania Zmartwychwstania - Jezusa, naszych bliskich i docelowo - naszego.
Potem ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: Zbawienie u Boga naszego, Zasiadającego na tronie i u Baranka. (Ap 7, 9 - 10)
Chciałbyś znaleźć się w tym tłumie? Jest na to pewien sposób - szukaj Pana z całego serca:
Ja bowiem znam zamiary, jakie mam wobec was - wyrocznia Pana - zamiary pełne pokoju, a nie zguby, by zapewnić wam przyszłość, jakiej oczekujecie. Będziecie Mnie wzywać, zanosząc do Mnie modlitwy, a Ja was wysłucham. Będziecie Mnie szukać i znajdziecie Mnie, albowiem będziecie Mnie szukać z całego serca. Ja zaś sprawię, że Mnie znajdziecie - wyrocznia Pana - i odwrócę wasz los, zgromadzę spośród wszystkich narodów i z wszystkich miejsc, po których was rozproszyłem - wyrocznia Pana - i przyprowadzę was do miejsca, skąd was uprowadziłem na wygnanie.
(Jr 29, 11-14)
Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
który nie skłonił swej duszy ku marnościom.
On otrzyma błogosławieństwo od Pana i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, co Go szukają, którzy szukają oblicza Boga Jakuba. (Ps 24)
Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was.
(Mt 5, 3-1)
Odpowiedziała Mu na to Oblubienica:
"Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo nawiedził lud swój i odkupił"! (Łk 1, 65)
Błogosławiony bądź i uwielbiony, Boże tak bliski, tak dobry, pełen serdecznej litości! Wywyższony bądź!
Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. (Mt 5, 9)
Wybrałam to jedno błogosławieństwo - tyle teraz nieporozumień i niezrozumień. Na pewno nie chodzi o "święty spokój" i wymoszczenie sobie życia. Czasami do pokoju dochodzi się konfrontując się z własnymi lub cudzymi niewłaściwymi postawami. A to zawsze boli, bo kto z nas lubi, gdy mu pokazują, gdzie "nawala".
Człowiek - chciałoby się rzec - niezrealizowanych marzeń i nieudanych prób ułożenia sobie życia.
Bardzo chciał być jezuitą, ale musiał przejąć gospodarstwo po ojcu. Założył rodzinę, żyli szczęśliwie 7 lat - a potem żona i dzieci zmarły. Został sam, bez celu, bez domu... Powrócił do pragnienia służby Bogu i do studiów teologicznych, ale było za późno na nadrabianie zaległości w nauce. Już nie miał szans na wejście w stan kapłański - więc został zwykłym bratem zakonnym, bo do tego nie potrzeba było studiów.... Po złożeniu ślubów trafił na furtę klasztoru na Majorce i tam pozostał aż przez 36 lat. Tak. Trzydzieści sześć lat.
Jakby przeciwwaga na szali: udane życie... modlitwy.
Kontemplatyk. Mistyk. Autor pism duchowych.
Na jego pogrzebie były tłumy ludzi - od żebraków, przez biskupów, aż po wicekróla Hiszpanii.
Jaką historię mojego życia, Panie Boże, chciałbyś napisać..... tak, żebyś na koniec mógł powiedzieć: "udałaś mi się nad podziw" ?
Chyba mam nieco inne wyobrażenie - wciąż do korekty.
A wy, ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je stosując karcenie i napominanie Pańskie. (Ef 6, 4)
Częściej i chętniej powołujemy się na obowiązek posłuszeństwa rodzicom (zwierzchnikom). I słusznie. Ale też ważne jest, żebyśmy jako wychowawcy (zwierzchnicy) kierowali się mądrością, a nie prowokowali utarczki z trudnymi podopiecznymi. Chociaż nie zawsze się to udaje i do łatwych nie należy. Jeśli prowokować, to do myślenia i rozwoju.
Z czym mam porównać Królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło. (Łk 13, 20-21)
O nierządzie zaś i wszelkiej nieczystości albo chciwości niechaj nawet mowy nie będzie wśród was, jak przystoi świętym, ani o tym co haniebne, ani o niedorzecznym gadaniu lub nieprzyzwoitych żartach, bo to wszystko jest niestosowne. Raczej winno być wdzięczne usposobienie.
(Ef 5,3)
Nierząd, nieczystość, chciwość - jasne, że to są złe rzeczy. Ale ... niedorzeczne gadanie?
Otóż właśnie niedorzeczne gadanie, jak i nieprzyzwoite żarty - to wszystko jest niestosowne. To delikatne określenie, ale zwróćmy uwagę, że są to rzeczy wymienione tuż obok nierządu, nieczystości itp...
Błogosławiony człowiek który nie idzie za radą występnych,
nie wchodzi na drogę grzeszników
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.
(Ps 1, 1-2)
Człowiek z dzisiejszej Ewangelii - przełożony synagogi - też niby zabiegał o przestrzeganie przepisów Prawa. Ale został przez Jezusa skarcony - rozminął się bowiem z prawem Pańskim - z Bożą drogą miłości.
Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana. (Ef 5, 17)
Badajcie, co jest miłe Panu. (Ef 5, 10)
O tym bowiem bądźcie przekonani, że żaden rozpustnik ani nieczysty, ani chciwiec - to jest bałwochwalca - nie ma dziedzictwa w królestwie Chrystusa i Boga. Niechaj was nikt nie zwodzi próżnymi słowami, bo przez te grzechy nadchodzi gniew Boży na buntowników. Nie miejcie więc z nimi nic wspólnego. (Ef 5, 5-7)
W obliczu dzisiejszego rozbuchanego hedonizmu, który rozpustę utożsamia z radością życia, nieczystość z miłością a chciwość z dobrze pojętą zapobiegliwością, to słowo daje jasną kwalifikację aktualnie lansowanych postaw.
Zosia
Zmieniony: poniedziałek, 29 października 2012 21:38
Jezus przystanął i rzekł: "Zawołajcie go". I przywołali niewidomego, mówiąc mu: "Bądź dobrej myśli, wstań, woła cię". On zrzucił z siebie płaszcz, zerwał się i przyszedł do Jezusa.
(Mk 10,49-50)
Pierwsze, najprostsze skojarzenie: to ja jestem tym niewidomym. Jak reaguję na wołanie Jezusa? Przychodzę do Niego czy raczej nie za bardzo? A może: "No dobrze - raz na tydzień mogę przyjść..."
Skojarzenie drugie: ja słyszę, wiem, że Jezus woła każdego człowieka. Jak reaguję? Przekazuję to wołanie innym, czy zatrzymuję dla siebie?
Panie Jezu, dziękuję Ci za Twoje nawoływanie, za Twoją troskę o każdego człowieka w każdej sytuacji.
Odmień znowu nasz los, Panie, jak odmieniasz strumienie na Południu. Ci, którzy we łzach sieją, żąć będą w radości. (Ps 126, 4-5)
W prośbie zawiera się nadzieja na jej spełnienie. I jeszcze wiara. I nawiązywanie relacji z Panem. Nie bójmy się. To tylko człowiek może nas przegonić zniecierpliwiony proszeniem. Pan Bóg - nie.
Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową, ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało, zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdego z członków stosownie do jego miary, przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.
(Ef 4,14-16)
To w końcu mamy być jak dzieci czy nie mamy...
Małe słówko "jak": mamy być jak dzieci, ale nie mamy być dziećmi (oczywiście ta uwaga nie dotyczy osób w wieku dziecięcym ). Mamy żyć prawdziwie, w miłości i prawdzie, aby być pełnowartościowymi członkami Ciała Chrystusa i aby wzrastać wraz z Nim.
"Oto już trzy lata odkąd przychodzę i szukam owocu na tym drzewie figowym, a nie znajduję. Wytnij je: po co jeszcze ziemię wyjawia?" Lecz on (ogrodnik) mu odpowiedział: "Panie, jeszcze na ten rok je pozostaw; ja okopię je i obłożę nawozem; może wyda owoc, A jeśli nie, w przyszłości możesz je wyciąć." (Łk 13, 7-9)
Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, który nie skłonił swej duszy ku marnościom. (Ps 24, 3-4)
Niepopularny to przymiotnik - "nieskalany". Dzisiaj ręce się dokładnie myje, pielęgnuje, przyozdabia, - jest nawet ogólnoeuropejska instrukcja ich mycia, a co z instrukcją "higieny ducha"?
Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadani wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej.
(Łk 12, 51-53)
Jezus jednoczy tych, którzy żyją w prawdzie, i dzieli tych, którzy żyją w grzechu.
Spraw Panie, byśmy nigdy nie stawali przeciw Tobie.
Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście napełnieni doszli do całej Pełni Bożej. (Ef 3, 17-19)
Dochodzenie do Pełni Bożej to bezustanne zadanie na całe życie. Zakorzenić się w Bogu i wrosnąć mocno, żeby nas świat nie wyrwał...
Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą.
Bóg daje nam wiele łask każdego dnia. Co z nimi robimy? Czy spełniamy Jego wolę? Czy w ogóle kiedy o coś proszę Pana Boga, to zdaję sobie sprawę, że jeśli mi dano to będzie ode mnie wymagane?
A co z tymi, którzy mówią, że nic od Boga nie otrzymali? Czy są zwolnieni z wymagania od nich?
Jak mawiał Jan Paweł II: Wymagajcie od siebie choćby inni od was nie wymagali.
Biografia świętego Antoniego Marii Clareta... jest niezwykła (żeby ją przeczytać, wystarczy kliknąć na jego wizerunek w prawym górnym rogu).
W skrócie:
Chciał się uczyć, ale nie mógł, bo musiał pomagać ojcu.
Potem chciał zostać jezuitą - misjonarzem, ale nie mógł, bo zdrowie miał za słabe.
Potem chciał ewangelizować Kubę, służyć ubogim - ale nie mógł, bo go wskutek prześladowań odwołano i został spowiednikiem królowej. On, który chciał iść między ubogich, trafił między bogaczy.
Wszystko było.... nie tak.
Wszystko to mu się jednak przydało i zrobił w życiu to, czego pragnął - tyle, że nie tak jak chciał... lecz tak, jak chciał Bóg. (Bardzo łatwo się takie zdanie pisze, trudniej wyznaje, jeszcze trudniej - przyjmuje).
A jak jest z moimi pragnieniami, pomysłami na życie... i cierpliwością wobec przeszkód?
Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi oczekujących powrotu swego pana z uczty weselnej, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie”. (Łk 12, 35-38)
Kto by pomyślał, że miłości Stwórca będzie tak spragniony ubogiej miłości człowieczego serca. Bóg tak bardzo pragnie, abyśmy Go pragnęli. Byśmy byli jak słudzy wyczekujący swego Pana – nie z obowiązku, ale tak po prostu - z miłości, z tęsknoty. Byśmy ponad wszystko pragnęli Jego obecności i bliskości. Tak bardzo tego pragnie, że za każdy, najdrobniejszy nawet przejaw ludzkiej miłości, za dziecięcą chęć sprawienia Mu radości, za choćby malutkie westchnienie tęsknoty, tak hojnie się odwdzięcza...
Niestety, Miłość często nie jest kochana. Jezus, miłości Stwórca i Dawca, podczas drogi krzyżowej, stał się najbardziej wzgardzonym ze wszystkich ludzi. I dziś tak często Boża miłość doznaje pogardzenia. Jezu, rozpal moje serce prawdziwą gorliwością do wsłuchiwania się w pragnienia Twojego Boskiego, zranionego Serca... Obyś znalazł w mej duszy odpowiedź na Swoje pragnienia.
Jezus powiedział do swych uczniów: Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi oczekujących powrotu swego pana z uczty weselnej, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. (Łk 12, 35-37)
Nasłuchiwać czujnie głosu Pana Boga, czujnie podążać za Jego wskazaniami, posłusznie wykonywać, o co poprosi. Trwać w gotowości. A gotowość to także skupienie. Zorganizowanie. Żadne tam pobłażanie sobie i marnowanie czasu. Jak na żaglowcu...
Strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia. (Łk 12, 15)
Zwróćmy uwagę na słowo "wszelkiej". Chyba nie ma małej chciwości? Chciwość to chciwość, niezależnie czego dotyczy, czy pary modnych butów, czy sztaby złota... Strzeżmy się.
Zosia
Zmieniony: poniedziałek, 22 października 2012 21:49
Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary.
Trwajmy mocno: w wyznawaniu wiary, na modlitwie, w posłudze innym, w miłości do bliźnich, w dobrych postanowieniach, w szukaniu Boga w codzienności. Trwajmy mocno. Jezus, nasz arcykapłan, który doświdczył życia tak samo jak i my doświadczamy pomoże. Zawsze pomaga. Tylko trwajmy przy Nim.
Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę w stosownej chwili. (Hbr 4, 16)
Ileż to razy, gdy sobie uświadomimy, żeśmy zgrzeszyli czy byli antyświadectwem, dręczy nas potem poczucie winy, nie potrafimy sobie wybaczyć itd itd. A wystarczy podejść do Tronu Łaski, z ufnością...
Pokusy. Nie łudźmy się, nie omijają nikogo. I będą przychodzić dopóki nie dojdziemy do kresu naszego ziemskiego życia. Ale trzeba pamiętać, że choć pokusa oznacza pewne niebezpieczeństwo - może prowadzić do grzechu, do upadku, to jednak może też być okazją i drogą do zwycięstwa.
Mając arcykapłana wielkiego, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trwajmy mocno w wyznawaniu wiary. Nie takiego bowiem mamy arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu. Przybliżmy się więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali miłosierdzie i znaleźli łaskę dla uzyskania pomocy w stosownej chwili. (Hbr 4,14-16)
Jezus – arcykapłan doświadczony we wszystkim na nasze podobieństwo, z wyjątkiem grzechu, doświadczał również pokus. Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu i przebywał w Duchu Świętym na pustyni czterdzieści dni, gdzie był kuszony przez diabła. (...) Gdy diabeł dokończył całego kuszenia, odstąpił od Niego aż do czasu. (Łk 4, 1-2.13) Jezus, Bóg-Człowiek, dobrze wie, co to znaczy być kuszonym. On też doskonale zna moje serce. Zna mój strach, drżenie mojego serca, kiedy przychodzą pokusy, moją niewiarę w siebie, moją słabość, nieumiejętność opierania się pokusom, szatanowi i samej sobie. On to wszystko zna i rozumie. Dlatego wiem, gdzie w czasie kuszenia szukać pomocy:
Oczy Pana zwrócone na bogobojnych,
na tych, którzy czekają na Jego łaskę,
aby ocalił ich życie od śmierci
i żywił ich w czasie głodu.
Dusza nasza oczekuje Pana,
On jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska
według nadziei, którą pokładamy w Tobie.
Jezus powiedział do swoich uczniów: Kto się przyzna do Mnie wobec ludzi, przyzna się i Syn Człowieczy do niego wobec aniołów Bożych; a kto się Mnie wyprze wobec ludzi, tego wyprę się i Ja wobec aniołów Bożych. (Łk 12, 8-9)
Przyznać się do Niego to także bezkompromisowe przeciwstawianie się złu, narażając się na szyderstwo i urąganie. Ale warto...
Błogosławiony lud, którego Pan jest Bogiem, naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie. Pan spogląda z nieba, widzi wszystkich ludzi. (Ps 33, 12-13)
A człowiek współczesny uważa, że Pan Bóg to anachronizm, nie mówiąc już o Jego błogosławieństwie.
Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. (...) Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. (Łk 10, 2-3.5-6)
Jedną z prawd, jakie szczególnie mnie dotknęły we wtorkowym alfowym wykładzie Macieja, jest ta, że działalność chrześcijan (głoszenie Dobrej Nowiny) to "pokojowa rewolucja".
Rzeczywiście - to wskazanie Jezusa - wszędzie, gdzie się udam, mam nieść pokój. Czy on zaowocuje - to już zależy od tego człowieka, i od Pana - w końcu to Jego żniwo, nie moje.
Niech pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, strzeże naszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie. (por. Flp 4, 7)
Aleksander, brązownik,wyrządził mi wiele zła: odda mu Pan według jego uczynków. I ty się go strzeż, albowiem sprzeciwiał się bardzo naszym słowom. (2Tm 4, 14-15)
Głoszenie, nie tylko słowem, ale przede wszystkim własną postawą, wywołuje często sprzeciw otoczenia. Pewnie zauważyliście nieraz, jak wasi znajomi "taktownie" milkną nie podejmując tematu, gdy opowiadacie o namacalnej miłości i działaniu Boga w waszym życiu.
On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
które wydaje owoc w swoim czasie,
liście jego nie więdną,
a wszystko, co czyni, jest udane.
(Ps 1, 3)
Okazałość drzewa można oceniać po jego koronie, po gałęziach, liściach i owocach. Ale te jego owoce, jego siła, wytrzymałość, jego życie - zależą od jego korzeni.
Zapuść głęboko korzenie, a Pan sam zatroszczy się o wzrost drzewa. Zadbaj o mocne korzenie i daj się prowadzić Duchowi, a wydasz owoc w swoim czasie.
Owocem zaś Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. (Ga 5, 22)
Różnie mi z tą "owocnością" wychodzi. Ale może i dobrze zobaczyć raz po raz swoją małość...
Zosia
Kiedyś ktoś - już nie pamiętam kto - zaproponował, aby wykonać takie ćwiczenie: przez kolejnych dziewięć dni obserwować siebie pod kątem poszczególnych owoców... Bardzo pouczające.
). Mamy żyć prawdziwie, w miłości i prawdzie, aby być pełnowartościowymi członkami Ciała Chrystusa i aby wzrastać wraz z Nim.