Wtedy zastanowił się i rzekł: "Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mojego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem." (Łk 15, 16-19)
Jestem dzieckiem Króla. I mój bliźni, nawet ten najgorszy, najbardziej mnie krzywdzący, też jest dzieckiem Króla...
Dlatego powiadam wam: "Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce." Arcykapłani i faryzeusze słuchając Jego przypowieści poznali, że o nich mówi. Toteż starali się go ująć, lecz bali sie tłumów, bo miały Go za proroka. (Mt 21, 43, 45-46)
Faryzeusze nie pierwszy raz dostają gorzkie lekarstwo w postaci prawdy o sobie. I z uporem je odrzucają, knując na dodatek spisek na Jezusa. Konfrontacja z trudnymi faktami na temat własnej osoby jest zawsze trudna - ale oby owocna. Zakłamanie jest martwą glebą dla Królestwa Bożego.
To mówi Pan Bóg: Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. (...) Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. (Jr 17, 5.7)
Tak łatwo jest odwrócić swe serce od Pana i w sobie samym pokładać nadzieję. Dopiero doświadczenie porażki, swojej słabości i niemocy pozwala zrozumieć, kim tak naprawdę jestem, ile tak naprawdę znaczę. Potrzeba odwagi do stanięcia w prawdzie, do tego, by uznać w sercu swoją małość, swoją nędzę, grzeszność, brak jakichkolwiek zasług.
Ale takie doświadczenie, choć trudne, jest wspaniałym darem Wszechmocnego. Uwalnia bowiem człowieka i prowadzi do większego polegania na Bogu, nie na samym sobie. Kiedy widzisz, i uznajesz, że konsekwentnie zawodzisz, że nie możesz polegać na własnej sile, zaczynasz rozumieć, że nie pozostaje nic innego, jak tylko całkowicie oprzeć się na Chrystusie.
„Windą, która mnie uniesie aż do Nieba, są Twoje ramiona, o Jezu! A do tego nie potrzebuję wzrastać, przeciwnie, powinnam zostać małą, stawać się coraz mniejszą.”
„Nie opieram się na własnych siłach, ale na mocy Tego, który na krzyżu pokonał moce piekielne.”
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus
Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtąd i aż na wieki! (Ps 131, 3)
Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne. Któż je zgłębi? (Jr 17, 9)
Niejednemu znane jest poczucie, że raz jest święty, potem znowu jazda w dół. Nie mogę polegać na sobie, nie mogę za samą siebie kłaść głowy na szafot. Nie znam siebie do końca. Nasze serca mogą łudzić głębią pokoju, która skrywa piekło. Rację ma prorok.
A Jezus przywołal ich do siebie i rzekł: "Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą." (Mt 20, 25-26)
Kontynuacja wczorajszego wątku. Powtórzenie, że mamy służyć, a nie pozwalać się obsługiwać...
Jezus powiedział do swoich uczniów: "Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane: miarą dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i opływającą wsypią w zanadrze wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie." (Łk 6, 36-38)
Potem zaś rzekł [Bóg] do niego: "Ja jestem Pan, który cię wywiódł z Ur chaldejskiego, aby ci dać ten oto kraj na własność". A na to Abram: "O Panie, o Panie, jak będę mógł się upewnić, że otrzymam go na własność?" (Rdz 15, 7-8)
Zdroworozsądkowe i konkretne pytania, jak widać na tym starożytnym przykładzie, Pana Boga nie obrażały ani nie irytowały. Nie bójmy się szczerej rozmowy z Panem Bogiem. Na szczerości buduje się relacje...
A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują: tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie. (Mt 5, 44-45)
Z doświadczenia niemal wszyscy wiemy, jakie to trudne i przeciwne naszej naturze...
Wszechmogący Boże, Ty zbudowałeś swój Kościół na wierze apostoła Piotra, * spraw, aby wśród zamętu świata nasza wiara pozostała nienaruszona. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, *
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, *
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.
I będę sławił Twe imię *
za łaskę Twoją i wierność.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, *
pomnożyłeś moc mojej duszy.
Wybawia mnie Twoja prawica. *
Pan za mnie wszystkiego dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki, *
nie porzucaj dzieła rąk Twoich.
Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: "Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam." Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak Pan powiedział. Niniwa była miastem bardzo rozległym, na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: "Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona." I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego. (Jon 3, 1-5)
Wiemy, że Jonasz nie palił się do zadania. Próbował uciec przed Panem Bogiem. Nie powiodło się. Współczesny człowiek też umyka przed Panem Bogiem - i co gorsza, jest przekonany, że skutecznie. Oby się nie zreflektował za późno...
To mówi Pan Bóg: Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa. (Iz 55, 10-11)
Czasem Słowo Boże przychodzi jak ulewa. Bardzo łatwo wówczas dostrzec jego działanie. Czujesz, że Słowo odnawia twoje siły, oczyszcza cię, wprowadza świeżość do twojego życia. Tak bardzo wyraźnie, namacalnie, może niekiedy nagle, gwałtownie.
Ale czasami przychodzi jak śnieg. Tak lekko, niezauważalnie, bez rewolucji. Masz wrażenie, że zostaje na powierzchni i właściwie nic nie zmienia w twoim życiu, w twoim myśleniu. Masz wrażenie, że czytasz, ale Słowo nie dotyka głębi twojego serca. Jest ci wręcz coraz ciężej. Nie obawiaj się. Cierpliwości. I takie Słowo spełni pomyślnie swoje posłannictwo. A prędzej czy później - przyjdzie odwilż.
Pan słyszy wołających o pomoc
i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu,
ocala upadłych na duchu. (Ps 34)
To mówi Pan Bóg: „Podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich: nie wraca do Mnie bezowocnie, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa”.
Panie...
.....czy Twoje Słowo spełnia pomyślnie swoje posłannictwo w moim życiu?
Ulewa nie zawsze bywa przyjemna, śnieg też.... a jednak, przyjemne czy nie, nawadniają ziemię, użyźniają i zapewniają urodzaj.
Ty widzisz moje serce. Uwolnij mnie. Wybaw mnie. Odmień mnie.
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień. (Mt 6, 14-15)
Dlaczego wybaczanie jest takie ważne dla wzrostu człowieka i radości - bo jest uwolnieniem od winy swojej i cudzej. Oczywiście, zło trzeba naprawić, ale wybaczyć sobie i bliźniemu, to dopiero coś!
Wtedy odezwie się Król do tych po prawej stronie: Pójdźcie, błogosławieni Ojca mojego, weźcie w posiadanie królestwo, przygotowane wam od założenia świata! Bo byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. Wówczas zapytają sprawiedliwi: Panie, kiedy widzieliśmy Cię głodnym i nakarmiliśmy Ciebie? spragnionym i daliśmy Ci pić? Kiedy widzieliśmy Cię przybyszem i przyjęliśmy Cię? lub nagim i przyodzialiśmy Cię? Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie? A Król im odpowie: Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili. (Mt 25, 34-40)
Panie, Ty, który pochylasz się nade mną, otwórz proszę moje oczy i serce na potrzeby braci. Daj mi wrażliwość, abym nie pomijała żadnego z tych braci moich, po ludzku - najmniejszych, a Twojemu Sercu najdroższych. Wspomóż mnie Panie swą łaską, bo Prawo Twoje jest doskonałe i pokrzepia duszę.
Niech znajdą uznanie przed Tobą
słowa ust moich i myśli mego serca,
Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu. (Ps 19, 15)
"Kiedy widzieliśmy Cię chorym lub w więzieniu i przyszliśmy do Ciebie?" A Król im odpowie: "Zaprawdę, powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili." (Mt 25, 39-40)
Czynienie dobra wymaga wysiłku. Ale warto, bo to wysiłek podejmowany dla Pana i ...siebie samych.
Lecz Jezus mu odparł: "Powiedziano: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego". (Łk 4,12)
Panie Jezu, dziękuję Ci że pokonałeś Szatana - najpierw na pustyni, potem umierając na krzyżu. Pokonałeś go raz na zawsze. Teraz, gdy usiłuje mnie kusić, straszyć, zwodzić... - wiem, że Ty zawsze jesteś mocniejszy. Ty zwyciężasz! Pod Twoją opieką jestem bezpieczna. Jezu, ufam Tobie!
Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych, osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej do zbawienia. Wszak mówi Pismo: "Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony." (Rz 10, 9-11)
Uwierzyć w sercu - nie jedynie w głowie... Dopiero serce stwarza ucznia i pomaga zakorzenić się w Jezusie.
Pan mówi: Nie chcę śmierci grzesznika, lecz aby się nawrócił i miał życie. (Ez 33, 11)
Lecz Jezus im odpowiedział: "Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy źle się mają. Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników." (Łk 5, 31-32)
Dziękuję Ci, Panie, że nie chcesz mojej śmierci i że leczysz me zranienia.
Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram: Rozerwać kajdany zła, rozwiązać więzy niewoli, wypuścić wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połamać? Dzielić swój chleb z głodnym, wprowadzać w dom biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziać i nie odwrócić się od współziomków? Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twoje zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pana iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On rzecze: "Oto jestem". (Iz 58, 6-9)
Mamy czas Wielkiego Postu. Jak będzie wyglądać mój post?
Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!» Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was.
O Panie, racz mnie uczynić człowiekiem godnym Twojego pokoju....
Tak mówi Pan: "Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament. Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana, Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli./.../" ( Jl 2, 12-13)
Prawdziwe nawrócenie to zawsze rozdarcie serca, rozdarcie własnej "doskonałości", własnego mirażu. Pan Bóg daje nam teraz sześć tygodni szczególnego czasu...
I Jezus mówił do nich: "Umiecie dobrze uchylać przykazanie Boże, aby swoją tradycję zachować." [...] "I znosicie słowo Boże przez waszą tradycję, którąście sobie przekazali." (Mk 7, 8,13)
Jak stosuję słowo Boże i przykazania w swoim życiu? Czy też dopasowuję je do siebie, żeby było wygodnie, czy siebie dopasowuję do Słowa?
A On rzekł do nich: "Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco." Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. (Mk 6, 31)
Gdy nie masz dla siebie współczucia, brak ci go też dla innych; gdy dla siebie masz niedobre serce...
Herod bowiem czuł lęk przed Janem, znając go jako męża prawego i świętego, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a przecież chętnie go słuchał. (Mk 6, 20)
Wiemy, czym się ten czczy podziw Heroda dla Jana skończył. Czczy, bo nie przekładał się na zmianę życia króla. Bo właściwie był tchórzostwem - podziwiam - może go trochę udobrucham, uspokoję swoje sumienie, ale zmian nie wprowadzę, bo za duży wysiłek - ot, chociażby awantury z Herodiadą. Jak to jest z prawdą w moim życiu?
I przykazał im, żeby nic z sobą nie brali na drogę prócz laski: ani chleba, ani torby, ani pieniędzy w trzosie: "Ale idźcie obuci w sandały i nie wdziewajcie dwóch sukien. (Mk 6, 8-10)
Wybrać się w drogę bez bagażu, pieniędzy? Marnej sztabeczki złota? Lub chociaż karty kredytowej? Cóż, chodzenie z Chrystusem trzeba poprzeć przykładem. Głosisz łaskę Bożą, wiarę w Niego, zaufanie, przyjaźń z Nim - no to się nie uwiązuj do tobołów, bo zwalniają tempo podróży. I tej dosłownej i tej duchowej.
Trwajcież w karności! Bóg obchodzi się z wami jak z dziećmi. Jakiż to bowiem syn, którego by ojciec nie karcił? Wszelkie karcenie na razie nie wydaje się radosne, ale smutne, potem jednak przynosi tym, którzy go doświadczyli, błogi plon sprawiedliwości. Dlatego wyprostujcie opadłe ręce i osłabłe kolana! (Hbr 12, 7. 11-12)
My, którzy z łaski Bożej jesteśmy katolikami, nie powinniśmy marnować najpiękniejszych lat naszego życia, jak to niestety robi tyle nieszczęsnej młodzieży, pragnącej cieszyć się takimi dobrami, jakie nie przynoszą dobra, lecz owocują niemoralnością naszego współczesnego społeczeństwa. Musimy się zahartować do sprostania walkom, jakie z pewnością stoczyć musimy, aby wypełnić nasz program i zapewnić naszej Ojczyźnie, w niedalekiej przyszłości, dni radośniejsze i społeczeństwo moralnie zdrowe. A do tego wszystkiego trzeba: nieustannej modlitwy, by otrzymać od Boga tę łaskę, bez której nasze siły są daremne; organizacji i dyscypliny, byśmy w stosownym momencie byli gotowi do działania, i w końcu złożenia w ofierze naszych namiętności i nas samych, bo bez tego nie można osiągnąć celu.
Pier Giorgio Frassati, Turyn, 30 października 1922 r.
Każdy z nas jest powołany do wypełnienia jakichś zadań w Bożym Planie Zbawienia. Dlatego musimy się hartować do sprostania walkom, jakie nas czekają. Pamiętaj - życie to bitwa. Wyprostuj opadłe ręce i osłabłe kolana!
Ufaj Panu, bądź mężny, niech się twe serce umocni, ufaj Panu! (Ps 27, 14)
Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony. (Mk 6,4)
Bardzo trudno świadczyć wśród swoich, zwłaszcza, że oczekują, iż ktoś, kto deklaruje się jako chrześcijanin, ma być bez skazy. Co powoduje, że jestem politycznie poprawna w kwestii Boga? Świadczenia o Nim? Może mój lęk przed ryzykiem - wyśmianiem, odrzuceniem?
Te słowa wyrzekł Jezus do Jaira, któremu doniesiono o śmierci córeczki. Najlepiej -zapamiętać te słowa i powtarzać sobie, gdy wszystko drży w posadach...
Ledwie wysiadł z łodzi, zaraz wybiegł Mu naprzeciw z grobów człowiek opętany przez ducha nieczystego. Mieszkał on stale w grobach i nawet łańcuchem nie mógł go już nikt związać. Często bowiem wiązano go w pęta i łańcuchy; ale łańcuchy kruszył, a pęta rozrywał, i nikt nie zdołał go poskromić. Wciąż dniem i nocą krzyczał, tłukł się kamieniami w grobach i po górach. (Mk 5, 2-5)
W dzisiejszej Ewangelii czytamy o człowieku, którego nikt z ludzi nie był w stanie poskromić. Dopiero Jezus obdarzył go pokojem – oczyścił go, uwolnił od złego ducha.
Być może i w nas są takie rzeczy – takie wady, takie namiętności, których żadną siłą nie jesteśmy w stanie opanować, nie jesteśmy zdolni poskromić. Wszelkie starania, by zapanować nad słabością i zaprowadzić porządek w danej sferze, prędzej czy później spełzają na niczym... Skoro nie możemy polegać na własnej sile, może czas najwyższy by poprosić Jezusa o interwencję. On jeden jest w stanie obdarzyć nas prawdziwą wewnętrzną wolnością. Trzeba tylko przyjść do Niego, poddać się Jego działaniu, i trwać w wierze. Wówczas możemy mieć nadzieję, że i my ostatecznie dołączymy do grona tych, którzy...
...przez wiarę pokonali królestwa, dokonali czynów sprawiedliwych, otrzymali obietnicę, zamknęli paszcze lwom, przygasili żar ognia; uniknęli ostrza miecza i wyleczyli się z niemocy, stali się bohaterami w wojnie i do ucieczki zmusili nieprzyjacielskie szyki. (Hbr 10, 33-34)
Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, mówię: «Ty jesteś moim Bogiem». W Twoim ręku są moje losy: wyrwij mnie z ręki mych wrogów i prześladowców! Niech zajaśnieje Twoje oblicze nad Twym sługą: wybaw mnie w swej łaskawości! Panie, niech nie doznam zawodu, skoro Cię wzywam. (Ps 31, 15-18)
Ale łańcuchy kruszył, a pęta rozrywał, i nikt nie zdołał go (opętanego) poskromić. Wciąż dniem i nocą w grobowcach i po górach krzyczał i tłukł się kamieniami. [...] "Wracaj do domu, do swoich, i opowiedz im wszystko, co Pan ci uczynił i jak ulitował się nad tobą." (Mk 5, 4-5, 19)
Szatan jest hałaśliwy, a Pan Bóg dyskretny. Ale dyskrecja Jego działania nie może przekładać się na nasze milczenie o Jego cudach przed światem.
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał grzmiący. (1Kor 13, 13)
Słyszeliśmy już wiele razy, że w miłości człowiek rozkwita. Doświadczyłam tego niedawno, gdy spontanicznie pochwaliłam pewnego niedocenianego człowieka. Nigdy nie zapomnę tego blasku w jego oczach i tej radości. Trwało to bardzo krótko, ale pamięć jest nadal. Sprawiać, żeby ludzi rozkwitali...
Zaiste bowiem nie aniołów przygarnia, ale przygarnia potomstwo Abrahamowe. (Hbr 2, 16)
Panie, Boże mój, bez Ciebie jestem nicością... Przygarnij mnie ponownie do Swojego Najświętszego Serca. Przygarnij mnie, proszę. Przyjdź, Panie Boże Zastępów, Królu chwały, wkrocz i objaw na nowo swoją miłość i moc, w życiu moim, moich bliskich i znajomych. Przygarnij nas do Siebie.
Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu.
(Łk 2, 34-35)
Znak wywołuje bunt. W wielu krajach już zakazany lub zakazywany w miejscach publicznych, w Polsce też wyrzucany z przestrzeni publicznej – bo neutralność, poprawność, postęp. Wyrzucać znak=wyrzucać Boga, a wyrzucać Boga to wyrzucać człowieka, czyli samego siebie…
Z Królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. (Mk 4, 26-27)
Często zadaję pytania dociekliwe Panu Bogu: a kiedy, a dlaczego, a jak... - a wielokrotnie potrzeba cierpliwości, czekania, słuchania, patrzenia, wiary... tak jak rolnik - że urośnie.
"Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha”.
I mówił im: „Uważajcie na to, czego słuchacie."
(Mk 4,24-25)
No jak to. Przecież wiadomo, po co są uszy. Do słuchania. Jak można mieć uszy do czegoś innego?
A co to jest w takim razie słuchanie? Przez większość mojego życia bardzo dbałem o to, aby cały czas czegoś słuchać. Radio to było coś! Cały czas mogło brzęczeć - i było fajnie. Pomagało w zasypianiu, w nauce, w pracy. Nie przeszkadzało, bo nie trzeba było go słuchać... Ups - to po co grało?
Co to jest słuchanie? Czy umiem słuchać? Czy moje uszy rzeczywiście służą do słuchania?
I zasadnicze pytanie: czy uszy mi służą, czy może ja służę im?
Twoje słowo jest pochodnią dla moich stóp i światłem na mojej ścieżce. (Ps 119,105)
Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. (Mk 4, 21-22)
Fascynujące jest w świetle to, że nawet maleńki promyk rozprasza ciemność, poszerza pole widzenia, a ciemność, żeby nawet najgęstsza, nie jest w stanie tej drobiny zdusić. Warto o tym pamiętać, kiedy trudności gęstnieją jak czeluść kopalni. Postaw płomyk na świeczniku swego serca.
Wyżej powiedział: ofiar, darów, całopaleń i ofiar za grzech nie chciałeś i nie podobały się Tobie, choć składa się je na podstawie Prawa. Następnie powiedział: Oto idę, abym spełniał wolę Twoją. Usuwa jedną ofiarę, aby ustanowić inną. Na mocy tej woli uświęceni jesteśmy przez ofiarę ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze. (Hbr 10, 8-10)
Pełnienie woli Bożej – to najdoskonalsza ofiara z siebie samego, wymagające zadanie, które jest sprawdzianem z miłości. Jednocześnie jest to najpiękniejszy dar, jaki możemy ofiarować Temu, który pierwszy nas umiłował i oddał nam się cały.
I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką. (Mk 3, 34-35)
Ze słownika w Biblii Tysiąclecia: "sługa Boga, Chrystusa" jest zaszczytnym tytułem, wyrażającym pełną przynależność opartą na wolności i miłości.
Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży (...). Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości, i trzeźwego myślenia. (2 Tym 1, 6-7)
Ty więc, moje dziecko, nabieraj mocy w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie (...). Weź udział w trudach i przeciwnościach jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa! (2 Tym 2, 1.3) Jeżeli bowiem z Nim współumarliśmy,
z Nim także żyć będziemy.
Jeśli trwamy w cierpliwości,
z Nim też królować będziemy. (2 Tym 2, 11-12)
Panie, odnów we mnie charyzmat miłości. Rozpal moje serce, moją duszę, mój umysł i wolę. Chcę być sługą Słowa. Chcę być Twoim żołnierzem. Chcę być silna Twoją mocą!
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus śmierć zwyciężył, a na życie rzucił światło przez Ewangelię. (2 Tm 1, 10b)
Chrystus jest pośrednikiem Nowego Przymierza, ażeby przez śmierć, poniesioną dla odkupienia przestępstw, popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są wezwani do wiecznego dziedzictwa, dostąpili spełnienia obietnicy. (...) Chrystus raz jeden był ofiarowany dla zgładzenia grzechów wielu, drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują. (Hbr 9, 15. 28)
O Jezu, Królu mój, do Ciebie chcę należeć w życiu, w śmierci i w wieczności. Amen
W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę natrafił na miejsce, gdzie było napisane: „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność, a niewidomym przejrzenie; abym uciśnionych odsyłał wolnych, abym obwoływał rok łaski od Pana”.
Ojcze, dziękuję Ci za łaskę otwartych uszu i serca.
To Ty Panie sprawiasz, że kiedy biorę do rąk Święte Księgi i czytam, niektóre teksty tak bardzo dotykają i poruszają moje serce.
Ty, Ojcze, mówisz do mnie tyle pięknych słów, które dają mi życie, radość, pokój, przemieniają mnie. Dają poczucie przynależności do Ciebie, jako Twojego dziecka - poczucie wartości i godności, szczęście!
Jak to, Panie, mam wyciągnąć rękę? Przecież ona jest uschła, nie mam nad nią władzy...
Jak to, Panie, mam się modlić? Przecież jestem uschły, moje serce twarde a umysł zmęczony.
Ale - Panie - zaufam Ci, podejmę próbę, narażę się na śmieszność i spróbuję tę moją nieczynną rękę podnieść... Oto moja decyzja - wyciągam rękę...
On zaś rzekł do człowieka, który miał uschłą rękę: „Stań tu na środku”. A do nich powiedział: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego, czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?” Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: „Wyciągnij rękę”. Wyciągnął i ręka jego stała się znów zdrowa.
Domyślam się, jak mógł się poczuć ów człowiek wyciągnięty na środek.
W gruncie rzeczy, wcale nie musiał wychodzić. Mógł odmówić; powiedzieć że nie chce, że się boi, że się wstydzi, że może później porozmawiamy na osobności, Nauczycielu....
Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość w doskonaleniu nadziei aż do końca, abyście nie stali się ospałymi, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość stają się dziedzicami obietnic. (Hbr 6, 11-12)
Nie pokładaj całkowicie nadziei w innych ludziach. Nie staraj się opierać wyłącznie na samym sobie. Zaufaj Temu, który cię kocha nad życie, który do końca cię umiłował, który kocha cię miłością odwieczną i niezmienną. Nie lękaj się, złóż nadzieję w Panu!
Złożyłem w Panu całą nadzieję;
On schylił się nade mną
i wysłuchał mego wołania.
Wydobył mnie z dołu zagłady
i z kałuży błota,
a stopy moje postawił na skale
i umocnił moje kroki.
I włożył w moje usta śpiew nowy,
pieśń dla naszego Boga.
Wielu zobaczy i przejmie ich trwoga,
i położą swą ufność w Panu.
Szczęśliwy mąż, który złożył
swą nadzieję w Panu. (Ps 40, 2-5 )
Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i robi się gorsze przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki; i wino przepadnie, i bukłaki. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków.
(Mk 2,21-22)
Dzięki Ci Panie Boże za Sakrament Pokuty i Pojednania. Dzięki niemu mogę być wciąż nowym bukłakiem.
Bo już wiem, że własnymi siłami mogę jedynie usiłować odnawiać ubranie czy bukłak...
W dzisiejszej Ewangelii czytamy o cudzie w Kanie Galilejskiej. Opowieść podsumowana jest następująco:
Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. (J 2, 11)
Jaki z tego wniosek? Bardzo prosty – w twoich brakach, słabościach, w twojej nędzy, Jezus może objawiać swoją chwałę, swoją moc i swoją miłość. Dlatego nie potępiaj samego siebie za to, że coś ci nie wyszło, że znowu zawaliłeś, że z czymś sobie nie radzisz. Powierz się Maryi – Ona dopomoże ci w wypełnianiu woli Jezusa – dla Jego chwały i twojego dobra.
Przyjdź do Jezusa ze swoimi brakami, ze swoją pustką – niech On je napełni swoją miłością, tak jak w Kanie wypełnił stągwie aż po brzegi najwyborniejszym winem.
Niektórzy uczeni w Piśmie, spośród faryzeuszów, widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: „Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?” Jezus usłyszał to i rzekł do nich: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.” (Mk 2, 16-17)
Aby móc przyjąć Jezusa, Jego przebaczenie i uzdrowienie, najpierw trzeba przyjąć prawdę o sobie samym. Aby poddać się lekarzowi, trzeba wcześniej uznać swoją chorobę.
Poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli. (J 8, 32) Kiedy prawdziwie przyjmiesz samego siebie – z tym wszystkim, czym jesteś, i czym być nie potrafisz, będziesz mógł przyjąć Jezusa i to wszystko, co On chce ci ofiarować. Będziesz potrafił też przyjąć innych ludzi – ludzi, którzy nie są ani lepsi ani gorsi od ciebie – są po prostu inni niż ty.
Nie osądzaj drugiej osoby, tylko dlatego, że grzeszy w inny sposób niż ty.
Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu przynieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus widząc ich wiarę rzekł do paralityka: „Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”.
Przejmujące jest to słowo "synu". Jezus jakby wchodził w relację ojcowską do uzdrawianego. Podobnie z kobietami, które uzdrawiał, a które żyły w ciężkich grzechach - one też słyszały: "córko, odpuszczają ci się twoje grzechy".
Przedziwny związek między odpuszczaniem grzechów, czyli sakramentem spowiedzi - a pogłębianiem relacji z Bogiem tak jedynej i niepowtarzalnej, jak ojca z synem, córki z matką...
Proszę Cię Panie, za nasze przeżywanie każdej spowiedzi+
Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił. Pośpieszył za Nim Szymon z towarzyszami, a gdy Go znaleźli, powiedzieli Mu: Wszyscy Cię szukają. Lecz On rzekł do nich: Pójdźmy gdzie indziej, do sąsiednich miejscowości, abym i tam mógł nauczać, bo na to wyszedłem. I chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach i wyrzucając złe duchy. (Mk 1, 35-39)
Szymon mówi do Jezusa: "Wszyscy Cię szukają." Jezus odpowiada, że chciałby iść gdzie indziej. Chce iść dalej, do sąsiednich miejscowości – aby uzdrawiać, nauczać, by odszukać owce, które się pogubiły, które zaginęły.
To Bóg szuka człowieka – by obdarzyć go swoją miłością, swoim zbawieniem, swoim uzdrowieniem. Dzisiaj trudno byłoby powiedzieć, że wszyscy szukają Jezusa. Jednak Jezus nie przestaje poszukiwać swoich zaginionych owiec. A my, jako chrześcijanie, uczniowie Chrystusa, powinniśmy pozwolić Mu posługiwać się nami w tych poszukiwaniach. Mamy być Jego nogami, Jego rękami, Jego ustami. Do tego jednak potrzeba jedności z Ojcem, Synem i Duchem Świętym, jedności budowanej poprzez głęboką, pełną oddania modlitwę.
W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego!” Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego. A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne”. (Mk 1,21-27)
Ponieważ zaś poddał Mu wszystko, nic nie zostawił nie poddanego Jemu. Teraz wszakże nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane. (Hbr 2, 8)
Czasem, kiedy przegrywasz kolejną walkę – z samym sobą, ze słabościami swojego ciała, z pokusami, z szatanem… – zaczynasz powoli tracić nadzieję, nadzieję na zwycięstwo, na wyjście ze zniewolenia czy słabości, na to, że po prostu będzie lepiej.
Jednak nie zapominaj, że Jezus - przez swoją śmierć i zmartwychwstanie - już ostatecznie zwyciężył. Wszystko jest Jemu poddane. Szatan nie jest przeciwnikiem równym Bogu – jest on tylko stworzeniem, upadłym aniołem. Lucyfer być może jest tak silny, jak Archanioł Michał, ale Bóg jest od niego nieskończenie większy i wszystko jest w Jego ręku.
Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. (Hbr 1, 1-2)
Bóg przemówił do nas przez Syna. Przyjście Jezusa Chrystusa na ziemię było wyznaniem miłości ze strony Trójcy Świętej, było Jej objawieniem. Jak pisał święty Jan: „A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.” (J 1, 14) A teraz
ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi (Hbr 1, 3).
Jaki jest mój stosunek do Bożego Słowa – czy Go nie lekceważę? Czy traktuję z należytym szacunkiem i powagą Pismo Święte? Czy odnoszę się z szacunkiem i bojaźnią do każdego jednego wersetu z Biblii – choćby był zapisany na małym świstku papieru czy w gazecie?
Czy zdaję sobie sprawę, że Słowu Bożemu, które jest istotowo zjednoczone z Sercem Jezusa, należy się najwyższa cześć?
To mówi Pan: Oto mój Sługa, którego podtrzymuję. Wybrany mój, w którym mam upodobanie. Sprawiłem, że Duch mój na Nim spoczął; On przyniesie narodom Prawo. Nie będzie wołał ni podnosił głosu, nie da słyszeć krzyku swego na dworze. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. On niezachwianie przyniesie Prawo. Nie zniechęci się ani nie załamie, aż utrwali Prawo na ziemi, a Jego pouczenia wyczekują wyspy.
Mądrość jest odblaskiem wieczystej światłości, zwierciadłem bez skazy działania Boga, obrazem Jego dobroci. Jedna jest, a wszystko może, pozostając sobą, wszystko odnawia, a przez pokolenia zstępując w dusze święte, wzbudza przyjaciół Bożych i proroków.
Boża Mądrości, wzbudzaj w nas przyjaciół Bożych...
Wysławiamy początek Twego życia na świecie, - wspomagaj nas, abyśmy osiągnęli w Tobie dojrzałość i pełnię życia. Przez Twe narodzenie daj nam nowe życie!
Lecz tym szerzej rozchodziła się Jego sława, a liczne tłumy zbierały się, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych niedomagań. On jednak usuwał się na miejsca pustynne i modlił się.
Panie Jezu, proszę, ucz nas tego odcinania się od nawału codziennych spraw, odwracania twarzy ku pustyni chociaż na krótki czas, by przebywać z Tobą.
Boże, nasz Ojcze, w swojej dobroci udzielaj nam teraz i w przyszłości wszelkich pomocy, których potrzebujemy, abyśmy czerpiąc siły z darów przemijających, z większą ufnością dążyli do wieczności. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Dary przemijające są po to, abym czerpał z nich siły. A pomoc Boża - niezbędna do tego, aby moja wiara i ufność wzrastały, abym moich sił używał na myśli, słowa i czyny zbliżające mnie do Pana Boga, do życia wiecznego.
Panie, proszę Cię, przypominaj mi o tym, gdy marnuję siły na rzeczy mniej potrzebne lub wręcz zbędne, niezgodne z Twoim pomysłem na moje życie.
Bóg jest miłością.
W miłości nie ma lęku,
lecz doskonała miłość usuwa lęk. (1 J 4, 16.18)
Nie musisz się lękać. Nie bój się. Bóg jest miłością. On chce dla ciebie tego, co dla ciebie najlepsze. Nie bój się, że coś ci odbierze. Nie bój się, że będzie wymagał niemożliwego. Nie bój się, że odmówi ci czegoś, czego bardzo pragniesz, czegoś, co wydaje ci się dobre.
Zaufaj miłości. On cię zna. Wie, czego bardzo pragniesz. Wie, czego potrzebujesz. On potrafi i pragnie się o ciebie zatroszczyć. Tylko zaufaj Mu i powierz Mu siebie. Odwagi!
Boże, Ty spotykasz się z nami w Najświętszym Sakramencie, spraw, aby jego moc uświęcała nasze serca, bo tylko Twoja łaska może nas przygotować do godnego przyjmowania Twoich darów. Przez Chrystusa, Pana naszego.
Bóg spotyka się ze mną... Bóg sam uświęca moje serce. Swoją mocą. Zawsze, gdy Go do serca przyjmuję...
Boże, bardzo Cię proszę, aby mi te spotkania nigdy nie spowszedniały.
Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie. obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o Nim rozeszła się po całej Syrii. Przynoszono więc do Niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a On ich uzdrawiał. (Mt 4, 17. 23-24)
Ojciec posłał swojego umiłowanego, Jednorodzonego Syna, by ten zatroszczył się o Jego sługi, by im służył, by przywrócił im zdrowie i życie. A Syn nie cofnął się przed niczym, z miłości do Ojca i do Jego sług. Oddał im całego siebie, do ostatniego tchnienia, do ostatniej kropli Krwi. Uniżył siebie, wywyższając sługi do godności Dzieci Bożych. Stał się ofiarą przebłagalną za nasze grzechy. W Nim mamy śmiały przystęp do Ojca z ufnością dzięki wierze w Niego. (Ef 3, 12)
A teraz, królowie, zrozumcie,
nauczcie się sędziowie ziemi.
Służcie Panu z bojaźnią,
z drżeniem całujcie Mu stopy. (Ps 2, 10-12)
Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach; abyście w miłości wkorzenieni i ugruntowani, wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Bożą. (Ef 3, 17-19)
poznali Boga, który przemienił ich serca. Wrócili do swych codziennych obowiązków, lecz inną drogą. Byli odmienieni. Narodziny Chrystusa odmieniły ich życie. A jaki wpływ na mnie i moje życie miało Boże Narodzenie?
____
Wrócili inaczej. Wrócili inni. Wrócili. Ty też wracaj.
Królowie Tarszisz i wysp przyniosą dary,
królowie Szeby i Saby złożą daninę.
I oddadzą Mu pokłon wszyscy królowie,
wszystkie narody będą Mu służyły.
(Ps 72)
Król przyszedł, by służyć swoim sługom. Syn złożył ofiarę z przebywania w niebiańskiej, słodkiej obecności Ojca i przyszedł na ziemię, aby służyć sługom Ojca. Przyszedł i traktował ich nie jak sługi, ale jak synów Ojca - z nieskończoną miłością, aż do oddania życia.
Jaka powinna być na to odpowiedź? Za taką miłość okazaną przez Pana Jego słudze? Odpowiedź powinna być jedna - niezależnie czy króla, władcy, czy ubogiego.
Odpowiedzią na tak wielką miłość Pana powinna być chęć służenia Mu bez oczekiwania zapłaty. Jedynie z miłości i wdzięczności. Pragnienie zupełnego oddania się Panu, bycia najwierniejszym sługą, nie oczekującym żadnej nagrody.
A jaka jest moja odpowiedź na miłość mojego Pana, który stał się sługą, aby przywrócić mi życie? Trzej Królowie faktycznie byli Mędrcami - wiedzieli, jaką przyjąć postawę wobec Nowonarodzonego Jezusa.
Nawróćcie się do Mnie, by się zbawić, wszystkie krańce świata, bo Ja jestem Bogiem, i nikt inny! Przysięgam na siebie samego, z moich ust wychodzi sprawiedliwość, słowo nieodwołalne. Tak, przede Mną się zegnie wszelkie kolano, wszelki język na Mnie przysięgać będzie.
Boże, Twój Syn, rodząc się z Najświętszej Dziewicy, przyjął ciało wolne od następstw ludzkich grzechów, † spraw, abyśmy przez Niego odnowieni, * nie podlegali skażeniu dawnym zepsuciem. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.
Abyśmy przez Niego odnowieni, nie podlegali skażeniu dawnym zepsuciem....
Pan mówił do Mojżesza tymi słowami: „Powiedz Aaronowi i jego synom: tak oto macie błogosławić synom Izraela. Powiecie im: «Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem». Tak będą wzywać imienia mojego nad synami Izraela, a Ja im będę błogosławił”.
A ja, kiedy ostatnio wzywałam imienia Pana, żeby komuś pobłogosławić?
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi...
Dzieci są wrażliwe, delikatne, słabsze niż dorośli.
Więc po co...... moc, by stawać się dzieckiem?
Może wystarczyłoby odkrycie słabości?
Nie, to nie wystarczy.....
Panie, daj nam moc do życia w prawdzie, życia w zgodzie ze sobą, życia w zgodzie z powołaniem. Daj nam moc do stawiania czoła wyzwaniom z dziecięcą ufnością - taką, jaka Tobie się podoba.
Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.
Przysłuchiwał się im i zadawał pytania.
Ucz i mnie Panie, przysłuchiwać się nauczycielom wiary, wielkim świętym Kościoła. Zadawać pytania.... i odnajdywać ich odpowiedzi, Twoje odpowiedzi.
Żeby móc się przysłuchiwać, trzeba poświęcić na to czas.
Mój czas w Nowym Roku 2013 i moje nim gospodarzenie - powierzam Ci.
A gdy Rodzice wnosili Dzieciątko Jezus, aby postąpić z Nim według zwyczaju Prawa, on wziął Je w objęcia, błogosławił Boga i mówił:
„Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela”.
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu”.
Gdy Rodzice wnosili Dzieciątko, działo się to zupełnie zwyczajnie. Byli po prostu kolejną parą małżeńską, w dodatku ubogą - ofiarowującą pierworodnego dla Jahwe zgodnie z obowiązującymi przepisami religijnymi. Raczej nie trąbili przed sobą, że Syn jest Mesjaszem.... Gdyby Symeon nie był ogarnięty przez Ducha Świętego w szczególny sposób, być może w ogóle nie zwróciłby na nich uwagi.
Dzięki obecności Ducha Świętego to, co zwykłe i codzienne, stało się miejscem zachwytu - miejscem rozpoznania obecności Bożej.
Ucz mnie Panie, łączyć zwyczajność ze świętością, prostotę z głębią, ucz mnie.
Gdy Mędrcy odjechali, oto anioł Pański ukazał się Józefowi we śnie i rzekł: „Wstań, weź Dziecię i Jego Matkę i uchodź do Egiptu; pozostań tam, aż ci powiem; bo Herod będzie szukał Dziecięcia, aby Je zgładzić”. On wstał, wziął w nocy Dziecię i Jego Matkę i udał się do Egiptu; tam pozostał aż do śmierci Heroda. Tak miało się spełnić słowo, które Pan powiedział przez Proroka: „Z Egiptu wezwałem Syna mego”. Wtedy Herod widząc, że go Mędrcy zawiedli, wpadł w straszny gniew. Posłał oprawców do Betlejem i całej okolicy i kazał pozabijać wszystkich chłopców w wieku do lat dwóch, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od Mędrców. Wtedy spełniły się słowa proroka Jeremiasza: „Krzyk usłyszano w Rama, płacz i jęk wielki. Rachel opłakuje swe dzieci i nie chce utulić się w żalu, bo ich już nie ma”.
Efekt strasznego gniewu Heroda: niszczenie wszystkiego wokół.
Na oślep pod wpływem uczuć, bo pewne osoby (a konkretnie: Trzej Królowie) zawiodły.
Tia.....
A jak ja reaguję, gdy ktoś zawiedzie moje oczekiwania i nadzieje?
Święci Młodziankowie, wypraszajcie mi zdrowy dystans do spraw, które dotyczą mnie i budzą emocje.
Pierwszego dnia po szabacie Maria Magdalena pobiegła i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył.
Takie przeskoki: najpierw stajenka, narodziny Jezusa, klimat świąteczny.
Potem następny dzień - brutalna śmierć Szczepana.
A teraz opis zmartwychwstania, jakby nie z tych Świąt....
Wszystko mieści się w Tobie - każda sytuacja, każda niewiadoma, każda niespodzianka, każda tajemnica, każde dobre doświadczenie i każdy ból..... Wszystko prowadzi do Ciebie.
Zabrzmijcie radosnym śpiewaniem, wszystkie ruiny Jeruzalem! Bo Pan pocieszył swój lud, odkupił Jeruzalem. Pan obnażył już swe ramię święte na oczach wszystkich narodów; i wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga. (Iz 52, 9-10)
Masz czasem poczucie, że twoje życie, twoje ciało, może twoja relacja z Bogiem, może twoja rodzina... to ruina?
Raduj się, bo oto nadeszło zbawienie!
Była Światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi. (J 1, 10-12)
Wystarczy, że przyjmiesz Jezusa. Przyjmiesz Go takiego, jakim jest. Z Jego planami, z Jego wolą i planem dla Twojego życia. Z Jego metodami działania. Z Jego czułą miłością i z Jego Krzyżem. Z Jego planem zbawienia - zbawienia świata, ale i w szczególności ciebie. Nie lękaj się - On jest delikatny, bezbronny, pokorny jak dziecko.
To Słowo było w Nim i było niewidzialne dla stworzenia, a więc uczynił je widzialnym, ukazując Tego, który był. Światłość zrodzoną ze światłości wydał z siebie stworzeniu, jako Pana, i w Nim się ukazał. Tego, który przedtem był widzialny tylko dla Niego, a niewidzialny dla świata, uczynił widzialnym, aby świat, ujrzawszy Tego, który się ukazał, mógł być zbawiony.
To Pan daje śmierć i życie,
w grób wtrąca i zeń wywodzi.
Pan uboży i wzbogaca,
poniża i wywyższa. (1 Sm 2, 6-7)
On przejawia moc ramienia swego,
rozprasza ludzi pyszniących się zamysłami serc swoich.
Strąca władców z tronu,
a wywyższa pokornych.
Głodnych nasyca dobrami,
a bogatych z niczym odprawia. (Łk 1, 51 - 53)
Pan.
Święte jest Jego imię -
a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia
zachowuje dla tych, co się Go boją.
Ujął się za sługą swoim, Izraelem,
pomny na miłosierdzie swoje -
jak przyobiecał naszym ojcom -
na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki. (Łk 1, 49-50. 54-55)
Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela: król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego. Owego dnia powiedzą Jerozolimie: Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce! Pan, twój Bóg jest pośród ciebie, Mocarz - On zbawi, uniesie się weselem nad tobą, odnowi swą miłość, wzniesie okrzyk radości, jak w dniu uroczystego święta. (So 3,14-18a)
Dobra nowina – wyłącznie dla grzesznika! –
Oddalił Pan wyroki na ciebie.
Poprzez swoje przyjście na ziemię, poprzez cud Wcielenia, Bóg dał nam dowód, że chce być blisko swojego ludu. Jerozolimo, Król, Pan, twój Bóg jest pośród ciebie. Przychodzi aby cię podźwignąć, przychodzi, aby wybawić cię od złego, aby cię uwolnić i zapewnić ci życie. Raduj się z Jego bliskości i obecności. I pozwól by On mógł rozradować się tobą, twoim pragnieniem i dążeniem by być blisko Niego...
Błogosławiony lud, którego Pan jest Bogiem,
naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie. (Ps 33, 12)
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”. A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: „Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy «Bóg z nami»”. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.
Zawsze jakoś zwraca moją uwagę fakt, że Józef dostał światło, co ma zrobić - nie przed podjęciem decyzji, ale po podjęciu. Jego odwaga podejmowania decyzji zetknęła się z łaską.... i pojawił się Jezus.
Więc dlaczego tak długo wydawało mi się, że zawsze musi być tak, że - najpierw łaska, a potem decyzja?
Od pewnego czasu coraz bardziej ugruntowuję się w przekonaniu, że jest zupełnie odwrotnie.
***
W dzisiejszym dniu nie może zabraknąć tej piosenki....
Boże, przekaż Twój sąd Królowi, *
a Twoją sprawiedliwość synowi królewskiemu.
Aby Twoim ludem rządził sprawiedliwie *
i ubogimi według prawa.
Niech góry przyniosą pokój ludowi, *
a wzgórza sprawiedliwość.
Otoczy opieką ubogich z ludu, *
będzie ratował dzieci biedaków.
Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość *
i wielki pokój, aż księżyc nie zgaśnie.
Będzie panował od morza do morza, *
od Rzeki aż po krańce ziemi.
Niech Jego imię trwa na wieki, *
jak długo świeci słońce, niech trwa Jego imię.
Niech Jego imieniem wzajemnie się błogosławią, *
niech wszystkie narody ziemi życzą Mu szczęścia.
Zbliża się Król. Czekamy na niego. Czekamy, aż zakwitnie sprawiedliwość, bezpieczeństwo, pokój. Jego opieka.
Ale wejście Króla na tron twojego życia oznacza także zmianę w zakresie dysponowania samym sobą. On zaprasza do współpracy i szanuje twą godność i integralność, lecz pragnie posłuszeństwa.
Kiedy schodzili z góry, uczniowie zapytali Jezusa: Czemu więc uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz? On odparł: Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim tak, jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał. Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.
Uczniowie pytają Jezusa o nauczanie, które słyszeli od swoich kapłanów, bo nie wszystko rozumieją. Jezus wyjaśnia; wszystko się układa w głowach i w sercach. Nie tylko znają przesłanie usłyszane w świątyniach, ale mają je omówione z Jezusem.
Poznawanie nauki Kościoła poprzez zadawanie pytań nie tylko katechizmowi, księżom, teologom.... ale i Jezusowi na modlitwie?
I dopiero wtedy uczniowie zrozumieli.
***
W temat poznawania nauki Kościoła i rozmawiania z Jezusem wpasowuje się biografia dzisiejszego patrona: jest nim błogosławiony Jan Karol Steeb. Mało znana postać - a szkoda.
Wychowany starannie w protestanckiej rodzinie w duchu miłości i troski o ubogich, wykształcony, ze znajomością języków, z dobrze zapowiadającą się karierą handlowca.... - w wieku szesnastu lat poznaje katolicyzm i podejmuje decyzję o konwersji. Rodzina zrywa z nim wszelkie kontakty. Lecz decyzja przynosi obfite owoce. Wkrótce zostaje wyświęcony na kapłana, naucza w szkołach niemieckich i francuskich, we Włoszech zakłada zgromadzenie zakonne mające nieść pomoc chorym i ubogim. Prowadzi bardzo intensywną działalność, aż Włosi nadają mu przydomek "Samarytanin z Werony". Umiera 15 grudnia 1856 roku.
Błogosławiony Janie Karolu, módl się za nami - o nowy zachwyt Kościołem i jego owoce.
Tak mówi Pan, twój Odkupiciel,
Święty Izraela:
„Jam jest Pan, twój Bóg,
pouczający cię w tym, co pożyteczne,
kierujący tobą na drodze, którą kroczysz.
O gdybyś zważał na me przykazania,
stałby się twój pokój jak rzeka,
a sprawiedliwość twoja jak morskie fale.
Twoje potomstwo byłoby jak piasek,
i jak jego ziarnka twoje latorośle.
Nigdy by nie usunięto ani wymazano
twego imienia sprzed mego oblicza!”
Panie, ucz nas zważać na Ciebie, słuchać pouczeń, pozwalać na kierowanie sobą, byśmy stawali się ludźmi modlitwy.
Lecz sprawiaj w nas zarazem przez Mądrość swoją, byśmy nie unikali pełnej odpowiedzialności za siebie, swoje życie i swoje decyzje.
Bo tak łatwo nam czasem przychodzi mydlenie swoich własnych oczu....
Będę Ciebie wielbił, Boże mój i Królu, *
i sławił Twoje imię przez wszystkie wieki.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.
Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.
Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę *
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, *
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.
No właśnie...
Chciałabym nie tylko uwielbiać Go za wszystkie Jego dzieła.... ale pójść jeszcze dalej i uwielbiać Go tylko dlatego, że JEST.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Wszystko, co jest we mnie.
Zatem...... muszę wiedzieć, co naprawdę we mnie jest, żeby zacząć przeżywać uwielbienie.
Muszę dobrze to znać: swoje reakcje, nawyki, lęki, przeżycia. Swoją historię życia, swoje pragnienia, marzenia, ambicje, oraz oczywiście grzechy; swoje reakcje na różne sytuacje, i tak dalej...
Wtedy można zacząć oddawać chwałę Bogu przez życie w prawdzie.
