Badacie Pisma, ponieważ sądzicie, że w nich zawarte jest życie wieczne: to one właśnie dają o Mnie świadectwo. A przecież nie chcecie przyjść do Mnie, aby mieć życie. (J 5, 39-40)

Jak to jest, że Żydzi badali Pisma, dobrze je znali, z pewnością poświęcali ich studiowaniu sporo czasu, a jednak ich nie zrozumieli... nie odkryli w nich prawdy o Jezusie? Jak to jest możliwe?
Znali słowa, ale nie poznali ich istoty, treści.
Czego im zabrakło? Otwartości serca i umysłu? Szczerości w pragnieniach i poszukiwaniach? 
Jezus mówi o nich:

Wiem o was, że nie macie w sobie miłości Boga. Jak możecie uwierzyć, skoro od siebie wzajemnie odbieracie chwałę, a nie szukacie chwały, która pochodzi od samego Boga? (J 5, 42.44)

Teolog bez wiary może dobrze poznać teorię, ale nigdy nie przejść do "praktyki". Nie chciejmy być uczonymi z Piśmie, znawcami religii dla własnego dobrego samopoczucia, żeby karmić swoje ego, dla posiadania wiedzy, dla własnej chwały w oczach swoich i innych. Ale zapragnijmy szczerze, z całego serca, być przyjaciółmi i domownikami Boga. Jego uczniami i naśladowcami. W każdej nauce Jego samego szukajmy. Bo przecież tylko Miłość jest wieczna.

Miłość nigdy nie ustaje,
nie jest jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie. 
(1 Kor 13, 8)

as