Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający. Jezus rzekł do niego: Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie. Powiedział do Niego urzędnik królewski: Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko. Rzekł do niego Jezus: Idź, syn twój żyje. (J 4, 46-51)

Jezus czyni drugi cud w Kanie Galilejskiej. Pod pewnymi względami podobny do poprzedniego – znów wszystko odbywa się „na słowo”. Przemiana dokonuje się niezauważalnie dla otoczenia, jakby w ukryciu. Bez rozgłosu, w zaciszu domu, w zaciszu serca.

Jezus mocą swojego słowa przemienia życie – niesie radość i wesele.

Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą. Przeciwnie, będzie radość i wesele na zawsze z tego, co Ja stworzę; bo oto Ja uczynię z Jerozolimy wesele i z jej ludu - radość. Rozweselę się z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. (Iz 65, 17-19)

Panie, otwórz nasz serca na moc Twojego Słowa.

as