I polecił ludowi usiąść na ziemi. A wziąwszy te siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je rozdzielali. I rozdali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo i polecił je rozdać.

W tych ludziach był głód. Byli na pustkowiu. Wydawało się, że nie ma innego sposobu na zaspokojenie ich pragnień, jak tylko zmiana miejsca, w którym się znajdowali.

Jezus znajduje inny sposób, który okazuje się skuteczny, a który wyprowadza z małego elementu rzeczywistości: kilku skromnych chlebków.

Czasem, gdy wiele spraw idzie nie tak jak byśmy chcieli i nasze potrzeby/pragnienia/marzenia nie są zaspokojone, zaczynamy myśleć o odejściu z tego miejsca w życiu, w którym jesteśmy. W odejściu widzimy sposób na zmianę i na znalezienie zaspokojenia. I owszem, czasem zewnętrzne zmiany są oznaką wewnętrznej przemiany i początkiem nowego życia. Tym niemniej, łatwe odejście od niezaspokojenia niczego nie załatwia. Bo ono jest w Tobie, a nie w sytuacji zewnętrznej. Jeśli odejdziesz, pójdzie za Tobą jak cień.

Jezus uczy tych wygłodniałych ludzi nie-odchodzenia. Pozostając, zaczynają smakować niespodziewane cuda, których by nie było, gdyby zrobili po swojemu i odeszli w poszukiwaniu chleba.

Marysia