Jak wam się zdaje? Jeśli kto posiada sto owiec i zabłąka się jedna z nich: czy nie zostawi dziewięćdziesięciu dziewięciu na górach i nie pójdzie szukać tej, która się zabłąkała? A jeśli mu się uda ją odnaleźć, zaprawdę, powiadam wam: cieszy się nią bardziej niż dziewięćdziesięciu dziewięciu tymi, które się nie zabłąkały. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych.
(Mt 18, 12-14)

Jeszcze do niedawna miałam tak, że kiedy nagrzeszyłam, trudno było mi wrócić do Pana. Nawet nie w tym sensie, że ociągałam się ze spowiedzią. Problem leżał raczej w tym, że odchodziłam od modlitwy. Bo jak mogę przed Nim stanąć, skoro znów okazałam się niewierna? Jak mogę mówić z Nim, skoro jestem taka a taka? Pewnie było w tym trochę pychy, pewnie trochę też niewiary w Jego miłość. Pewnie mój brak zaufania po upadku ranił Jego Serce dużo bardziej niż sam upadek. Teraz jednak wiem, że moja postawa nie była właściwa.

Kiedy zdam sobie sprawę, że znów Go zawiodłam, że postawiłam siebie ponad Jezusa, że odwróciłam się od Niego - ta świadomość nie powinna mnie od Niego oddalać. Wręcz przeciwnie. Spojrzenie w prawdzie na swoje serce, uzmysłowienie sobie, jak mało jeszcze kocham, jak skąpa jestem w stosunku do Jezusa, powinno mnie motywować! Powinno pobudzać do bardziej gorliwego podążania za Nim, do jeszcze większego oddania i wierniejszej służby. Jak najszybciej powinnam rzucić Mu się w ramiona i starać się wynagrodzić Mu wszelkie zniewagi miłością dużo gorętszą niż dotychczas. Nie wypada przecież odpowiadać byle-jakością i niewdzięcznością na nieskończoną dobroć.

Bóg nie chce śmierci grzesznika. On drży o każdą zagubioną owieczkę. Szuka, woła ją i pełen tęsknoty czeka, aż będzie mógł wziąć ją na powrót w ramiona.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby Ci służono z bojaźnią.

as