Gdy Jezus wszedł do Kafarnaum, zwrócił się do Niego setnik i prosił Go, mówiąc: Panie, sługa mój leży w domu sparaliżowany i bardzo cierpi. Rzekł mu Jezus: Przyjdę i uzdrowię go. Lecz setnik odpowiedział: Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie. (Mt 8, 5-11)

Postać setnika z dzisiejszej ewangelii w pewnym sensie mnie urzeka. - Człowiek o niezachwianej wierze w moc Słowa Bożego, odznaczający się głęboką pokorą, a ponadto człowiek o wielkim sercu, sercu wrażliwym na cierpienie i potrzeby braci. Przychodzi specjalnie do Jezusa, żeby prosić Go o interwencję, bo jego sługa bardzo cierpi. Potrafił dostrzec w Jezusie Pana, a w swoim słudze - po prostu człowieka. Kiedy zaszła taka potrzeba, nie miał oporów przed tym, aby stać się niejako sługą swojego sługi.

«Wiecie, że władcy narodów uciskają je, a wielcy dają im odczuć swą władzę. Nie tak będzie u was. Lecz kto by między wami chciał stać się wielkim, niech będzie waszym sługą. A kto by chciał być pierwszym między wami, niech będzie niewolnikiem waszym, na wzór Syna Człowieczego, który nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu». (Mt 20, 25-28)

as