Król wstał o świcie i udał się spiesznie do jaskini lwów. Gdy był blisko jaskini, wołał do Daniela głosem pełnym bólu: „Danielu, sługo żyjącego Boga, czy Bóg, któremu służysz tak wytrwale, mógł cię wybawić od lwów?” Wtedy Daniel odpowiedział królowi: „Królu, żyj wiecznie. Mój Bóg posłał swego anioła i on zamknął paszczę lwom; nie wyrządziły mi one krzywdy, ponieważ On uznał mnie za niewinnego; a także wobec ciebie nie uczyniłem nic złego”.  

Król przywiązał się mocno do Daniela. Może go podziwiał, może czuł się odpowiedzialny za jego bezpieczeństwo, a może coś innego było źródłem tego przywiązania.

Wywiedziony w pole, wpadł w pułapkę lęku przed stratą Daniela. Ale zamiast straty, usłyszał: "Żyj wiecznie!".

Straty były, są i będą nieodłącznym elementem życia. Ale po drugiej stronie życie będzie wieczne. Bóg raz na zawsze zamknie paszczę lwom: bólowi, lękowi, stracie i żałobie.

Marysia