Towarzyszył jej spory tłum z miasta. Na jej widok Pan użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz. Potem przystąpił, dotknął się mar, a ci, którzy je nieśli, stanęli. I rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię, wstań. Zmarły usiadł i zaczął mówić; i oddał go jego matce. (Łk 7, 12-15)

Właśnie dowiedziałam się o dwóch wspaniałych cudach Pana - uzdrowieniu i szczęśliwym porodzie dla matki i dziecka (było zagrożenie życia obojga). W małych, codziennych sprawach Pan też działa. Chciejmy to dostrzegać, to buduje wiarę i ufność. Alleluja!

Zosia