„Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi”. (Łk 15, 2b)

A ja? Jak patrzę na zagubionych współbraci? Potępiam ich z definicji? Czy też potrafię przyjąć ich do swego serca i zaprosić do wspólnego stołu, nie bacząc na krzywdy, których od nich doznałem, by mój Ojciec mógł powiedzieć:

«Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła». (Łk 15, 6b)

Przyprowadzam zagubionych do ołtarza, na którym On nam się oddaje cały? Czy tylko narzekam jacy są źli? Wskazuję prawdziwie na krzyż Miłości? Czy patrząc na drzazgę w oku brata pamiętam o swojej belce? Czy pamiętam, że sam niejednokrotnie żyję rozrzutnie, grzeszę, a potem cierpię niedostatek?

Każdy ma szansę wrócić do Ojca, by ten:

wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. (Łk 15, 20b)

Przyjdź do Niego w Sakramencie Pokuty. Przyjdź do Niego w szczerej modlitwie. Przyjdź do Niego w cichości swego serca. I pomóż innym przyjść do Niego, by z czułością i wzruszeniem mógł powiedzieć:

ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się (Łk 15, 24)

Nie ma większej radości Ojca niż odnalezione dziecię.
Pomóż się odnaleźć na nowo...