Błogosławię Pana, który dał mi rozsądek,
bo serce napomina mnie nawet nocą.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy,
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.
(Ps 16, 7-8)

Piękne jest to wyznanie psalmisty. Warto postawić sobie pytanie, czy się z tymi słowami utożsamiam.

Kiedy odzywają się wyrzuty sumienia, kiedy serce nęka mnie wspomnieniem jakiejś sytuacji, słabości, upadku, grzechu – błogosławię Pana – za to, że daje mi poznać prawdę o mnie i dzięki temu mogę się nawracać? Czy może złoszczę się na siebie, użalam się nad sobą, bo nie jestem idealny?

A czy moje sumienie jest tak czułe, tak zdrowe i dobre – że serce napomina mnie nawet nocą?

Zawsze stawiać sobie Pana przed oczy. – To bardzo dobry sposób na to, by uwrażliwić swoje serce na grzech, na najmniejsze nawet zło. Gdy przyjdzie pokusa, zła myśl, załamanie – postaw sobie Pana przed oczy. Skieruj wzrok na Jego rany, spójrz na Jego otwarte, gorejące serce. Spojrzyj Mu w oczy... Nie po to, by wystraszyć się kary, ale by On cię umocnił swoim spojrzeniem pełnym miłości. – Spójrz na Jezusa, który jest dobrocią i miłością samą, a przejdzie ci ochota, by zgrzeszyć.

Gdy będziesz chodził w świadomości Jego miłości, wówczas nic tobą nie zachwieje.

as