Jezus powiedział do swoich uczniów: Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski. (Mt 5, 43-48)

No właśnie, cóż to za zasługa kochać tych, których jest nam łatwo kochać? Traktować sprawiedliwie, z szacunkiem tych, którzy nam dobrze czynią, są nam życzliwi? Oczywiście, takie przyjacielskie relacje też są dobre i potrzebne. Ale wielkość mojej miłości sprawdza się tak naprawdę dopiero wówczas, kiedy w zamian za miłość nic nie otrzymuję lub wręcz spotykam się z niechęcią, wrogością, lekceważeniem, odrzuceniem. Jak to ze mną jest? Czy wówczas nie rezygnuję? Czy się nie odsuwam? Czy się nie unoszę dumą?

Czy moja miłość naprawdę jest bezinteresowna? Kocham - bez żadnego interesu? Nie oczekując wzajemności?

Jeśli nie, to proś Pana, żeby uzdalniał cię do takiej właśnie miłości. Miłości, która oferuje siebie, daje siebie nie stawiając żadnych granic, niezależnie od tego, jak zostanie potraktowana. Jak Jezus obecny w Najświętszym Sakramencie. Kochać bezinteresownie mogę dopiero wówczas, kiedy jestem mocno zakorzeniony w Chrystusie, kiedy jestem człowiekiem modlitwy. Bo aby rozdawać miłość na prawo i lewo, bez skąpstwa, trzeba mieć serce nasycone miłością pochodzącą od Chrystusa.

Jezu, niech Twoja miłość wylewa się obficie w moim sercu, tak, aby z mojego nasycenia mogli czerpać inni - moi przyjaciele i nieprzyjaciele - bez wyjątku, wszyscy.

as