Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. (Mt 5, 19)

Dlaczego? Odpowiedź jest prosta – bo przykazania są nam dane od Boga z miłości! Są drogowskazami na drodze do wiecznego szczęścia. Służą naszemu dobru. I to wcale nie jest tak, że przestrzeganie przykazań oznacza ciągły trud tutaj na ziemi, a nagroda czeka na najwytrwalszych dopiero po śmierci. Już teraz, w czasie ziemskiego życia, owoce płynące z przestrzegania Bożych nakazów przynoszą człowiekowi pokój, radość, wprowadzają porządek. Choć raczej nie ma co liczyć na „święty spokój”. Jezus sam mówił: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. (J 14, 27)

Dlatego ten, kto naciąga, przeinacza, znosi Boże przykazania, będzie najmniejszy w królestwie niebieskim – bo umniejsza w ten sposób miłość, jaka mogłaby stać się udziałem jego bliźniego. Wielki zaś w królestwie będzie ten, kto sam wypełnia i uczy braci wypełniać przykazania. To ważne – nie tylko uczy o przykazaniach, ale uczy innych, jak je wypełniać, faktycznie pomaga braciom kroczyć drogą przykazań. Będzie wielki z tej prostej przyczyny, że wypełniając i ucząc wypełniać Boże nakazy, tym samym przyczynia się do wzrostu Bożego królestwa.

Naucz mnie, Boże, chodzić Twoimi scieżkami, prowadź mnie w prawdzie, według Twych pouczeń. (Ps 25, 4b.5a)

Naucz mnie, Panie,
drogi Twoich ustaw,
bym strzegł ich aż do końca.
Pouczaj mnie, bym Prawa Twego przestrzegał,
a zachowywał je całym sercem.
Prowadź mię ścieżką Twoich przykazań,
bo ja się nimi raduję.
Nakłoń me serce do Twoich napomnień,
a nie do zysku!
Oto pożądam Twoich postanowień:
według Twej sprawiedliwości zapewnij mi życie! (Ps 119, 33-36.40)

as