„Panie, nie trudź się, bo nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój. I dlatego ja sam nie uważałem się za godnego przyjść do Ciebie. Lecz powiedz słowo, a mój sługa będzie uzdrowiony. Bo i ja, choć podlegam władzy, mam pod sobą żołnierzy. Mówię temu: »Idź« – a idzie; drugiemu: »Chodź« – a przychodzi; a mojemu słudze: »Zrób to« – a robi.”
(Łk 7, 6-8)

Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie. A jednak przychodzisz. Uniżasz się tak bardzo i dajesz mi Siebie całego, dajesz mi całe swoje Serce, w zaufaniu. Oddajesz mi się cały, bez reszty, nie stawiasz żadnych granic. Choć jesteś wszechmogący, to w tym wyjątkowym momencie stajesz się zupełnie bezbronny. Zdajesz się całkowicie na moją dobrą wolę. A przecież tak łatwo mogę Cię skrzywdzić, zranić – niewłaściwym przyjęciem, zlekceważeniem, albo wręcz znieważeniem Twojej Obecności.
Kiedy to sobie uświadomię, sama się sobie dziwię, że jeszcze tak mało Ci ufam. Jak mógłbyś mieć złe zamiary wobec mnie, skoro to Ty pierwszy mi się oddałeś? Skoro tak bardzo się uniżyłeś, stałeś się bardziej bezbronny niż wtedy w Betlejem, w stajence... Skoro niczego mi nie odmówiłeś, lecz oddałeś mi się do końca. Jak wielka jest Twoja miłość, o Panie.

Panie, nie jestem godzien, abyś przyszedł do mnie. Ale powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja. Twoje Słowo ma przeogromną moc. Ty Słowem sam stworzyłeś ten świat. Więc wołam za Piotrem – każ mi przyjść do siebie po wodzie!

"Boże, daj mi siłę, abym mógł zrobić wszystko, czego ode mnie żądasz. A potem żądaj ode mnie, czego chcesz."

as