Jezus opowiadał rzeszom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrowił. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu mówiąc: „Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie znajdą schronienie i żywność; bo jesteśmy tu na pustkowiu”. Lecz On rzekł do nich: „Wy dajcie im jeść”. Oni odpowiedzieli: „Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i nakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi”. Było bowiem około pięciu tysięcy mężczyzn. Wtedy rzekł do swych uczniów: „Każcie im rozsiąść się gromadami mniej więcej po pięćdziesięciu”. Uczynili tak i rozmieścili wszystkich. A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali ludowi. Jedli i nasycili się wszyscy, i zebrano jeszcze dwanaście koszów ułomków, które im zostały.

Tak to bywa. Uczeń mówi Jezusowi: "Jest problem, proszę Cię - zrób to i to.....". A gdy Jezus odpowiada: "Tak, ale Ty zrób to i to....", już tego nie słyszymy, bo mamy swoje wyobrażenie, że wszystko będzie zrobione za nas przez Wszechmogącego. Tymczasem cud rozmnożenia chleba to fantastyczny cud - nie dlatego, że taki efektowny, ale dlatego, że nieźle się apostołowie napracowali. W dwunastu obsłużyć pięć tysięcy, i jeszcze po nich pozbierać ułomki? Gdy historia się szczęśliwie zakończyła, Dwunastu raczej padało ze zmęczenia, niż przeżywało zachwyt z powodu tego, co się zdarzyło.

Niekoniecznie mnie Pan Jezus zachęca do doprowadzania siebie do takiego stanu wyczerpania organizmu - ale na pewno zachęca do tego, by nie odpuszczać sobie samej w pracy nad sobą pod pretekstem wiary we wszechmoc Boga i nadchodzący (na pewno!) cud. Jeśli mówisz Bogu "zrób coś z tym!", to nie unikaj usłyszenia od Niego tego samego. On nie chce marionetek, ale pełnoprawnych współpracowników.

Ucz mnie Panie takiej współpracy z łaską, jakiej ode mnie oczekujesz i do jakiej mnie stworzyłeś.

Marysia