W Antiochii niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni. (Dz 15, 1)

Jak łatwo jest oprzeć się na samym sobie, w sobie pokładać ufność i nadzieję. Niektórzy przybysze z Judei woleli pokładać nadzieję na zbawienie w wypełnianiu Prawa niż zdać się na łaskę Pana Jezusa. Mimo, że doskonałe wypełnienie przepisów Prawa przekracza możliwości człowieka. Święty Paweł tak pisał w liście do Rzymian: „Cóż więc powiemy? To, że poganie, nie zabiegając o usprawiedliwienie, osiągnęli usprawiedliwienie, mianowicie usprawiedliwienie dzięki wierze, a Izrael, który zabiegał o Prawo usprawiedliwiające, do celu Prawa nie doszedł. (...) Albowiem nie chcąc uznać, że usprawiedliwienie pochodzi od Boga, i uporczywie trzymając się własnej drogi usprawiedliwienia, nie poddali się usprawiedliwieniu pochodzącemu od Boga. A przecież kresem Prawa jest Chrystus, który przynosi usprawiedliwienie każdemu, kto wierzy.” (Rz 9,30 – 10,4)

Ja jestem krzewem winnym, wy - latoroślami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić. (J 15, 5)

Jest taka jedna rzecz, która cechuje latorośl wszczepioną w krzew winny – to całkowita zależność. Bez krzewu latorośl nic nie może, nie ma w niej życia. Z kolei trwając w krzewie może się cudownie rozwinąć – kluczem do „sukcesu” jest otwarcie się na krzew, poddanie się mu, pokorne trwanie w krzewie, bycie jego cząstką. Nie żadne „ja sama”, bo sama z siebie – jesteś niczym – uschłą gałązką. Nie jesteś i nigdy nie będziesz samodzielnym winnym krzewem. Jesteś latoroślą – wszczepioną w Chrystusa, dzięki czemu możesz przynieść obfite owoce, jeśli otworzysz się na Jego działanie i będziesz trwać w zupełnym oddaniu Mu siebie. Owoc będzie tym obfitszy, im bardziej zdasz się na Niego i Jego łaskę. Nie lękaj się, poddaj się Panu!

as