W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: «Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał.

Niewiasty uczyniły to, co trzeba było - zgodnie z ówczesnymi zwyczajami. Wydawać by się mogło, że zrobiły wszystko, co w ich mocy, wobec faktu śmierci i pogrzebu. Potrzebne było tylko dopełnienie namaszczenia, na które w wigilię szabatu nie starczyło im czasu. Zaradziły więc sytuacji na miarę swoich możliwości....

A jednak -  przyszedł moment, w którym stanęły bezradne. Bóg im się wymknął z misternie poukładanego planu.

Panie Jezu żyjący na wieki, spraw byśmy bezradność wobec trudnych życiowych sytuacji przeżywali prawidłowo.... ale by pozwalała nam ona także odkrywać Ciebie, który od czasu do czasu wymykasz się nawet najbardziej misternie i pobożnie poukładanym planom.

Marysia