To mówi Pan Bóg: Przeklęty mąż, który pokłada nadzieję w człowieku i który w ciele upatruje swą siłę, a od Pana odwraca swe serce. (...) Błogosławiony mąż, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. (Jr 17, 5.7)

Tak łatwo jest odwrócić swe serce od Pana i w sobie samym pokładać nadzieję. Dopiero doświadczenie porażki, swojej słabości i niemocy pozwala zrozumieć, kim tak naprawdę jestem, ile tak naprawdę znaczę. Potrzeba odwagi do stanięcia w prawdzie, do tego, by uznać w sercu swoją małość, swoją nędzę, grzeszność, brak jakichkolwiek zasług.

Ale takie doświadczenie, choć trudne, jest wspaniałym darem Wszechmocnego. Uwalnia bowiem człowieka i prowadzi do większego polegania na Bogu, nie na samym sobie. Kiedy widzisz, i uznajesz, że konsekwentnie zawodzisz, że nie możesz polegać na własnej sile, zaczynasz rozumieć, że nie pozostaje nic innego, jak tylko całkowicie oprzeć się na Chrystusie.

„Windą, która mnie uniesie aż do Nieba, są Twoje ramiona, o Jezu! A do tego nie potrzebuję wzrastać, przeciwnie, powinnam zostać małą, stawać się coraz mniejszą.”
„Nie opieram się na własnych siłach, ale na mocy Tego, który na krzyżu pokonał moce piekielne.”
Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtąd i aż na wieki! (Ps 131, 3)

as