Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak uboga jakaś wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki. I rzekł: „Prawdziwie powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie”. (Łk 21, 1-4)

Bogaci oddawali Bogu część z tego, co im zbywało. Wdowa oddała wszystko, co miała – być może ryzykując życie, a z pewnością zgadzając się na głód. Uboga wdowa stawiała Boga ponad wszystko, Bóg był dla niej na właściwym – pierwszym miejscu. Należność oddawana Panu była ważniejsza niż troska o samą siebie.

Postawa godna naśladowania – szacunek, uniżenie, bojaźń względem Pana, świadomość, kim jestem wobec Niego. A ponadto całkowite, pełne ufności poddanie, zawierzenie siebie Bogu.
Po ludzku – uboga, w oczach Jezusa – dostrzeżona i doceniona.

Nie gromadźcie sobie skarbów na ziemi, gdzie mól i rdza niszczą i gdzie złodzieje włamują się, i kradną. Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. (Mt 6, 19-21)

as