Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie. A wy podobni do ludzi oczekujących powrotu swego pana z uczty weselnej, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie”. (Łk 12, 35-38)

Kto by pomyślał, że miłości Stwórca będzie tak spragniony ubogiej miłości człowieczego serca. Bóg tak bardzo pragnie, abyśmy Go pragnęli. Byśmy byli jak słudzy wyczekujący swego Pana – nie z obowiązku, ale tak po prostu - z miłości, z tęsknoty. Byśmy ponad wszystko pragnęli Jego obecności i bliskości. Tak bardzo tego pragnie, że za każdy, najdrobniejszy nawet przejaw ludzkiej miłości, za dziecięcą chęć sprawienia Mu radości, za choćby malutkie westchnienie tęsknoty, tak hojnie się odwdzięcza...

Niestety, Miłość często nie jest kochana. Jezus, miłości Stwórca i Dawca, podczas drogi krzyżowej, stał się najbardziej wzgardzonym ze wszystkich ludzi. I dziś tak często Boża miłość doznaje pogardzenia. Jezu, rozpal moje serce prawdziwą gorliwością do wsłuchiwania się w pragnienia Twojego Boskiego, zranionego Serca... Obyś znalazł w mej duszy odpowiedź na Swoje pragnienia.

as