Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. (Mt 18,3)

Dziecko. Dziecko bywa słabe. Dziecko zależy od rodziców, na nich się opiera. Potrzebuje ich ochrony i zaspokajania jego potrzeb. Ale nie potępia samego siebie z powodu swojej nieporadności i zależności. Dziecko po prostu pozwala się kochać. Zresztą, nie tylko pozwala. Ono oczekuje, że będzie kochane. Kochane po prostu dlatego, że jest.

Być może właśnie na tym polega dojrzałość. Trzeba nam się na powrót stawać takim dzieckiem - prostym, ufnym, świadomym swojej słabości i całkowitej zależności od Ojca. Dzieckiem - kruchym, podatnym na zranienie, prawdziwym. Jakież to zmaganie i jakież wyzwolenie, nareszcie stać się sobą!

Tylko jak to zrobić? To chyba dzieje się samo, kiedy otwieram się na Bożą miłość. Im bardziej poznaję Jego Ojcowską dobroć, tym bardziej Mu ufam, tym bardziej chcę Mu się oddać i uznać swoją od Niego zależność. On najlepiej wie, co jest dla mnie dobre.

Kto się w opiekę oddał Najwyższemu i mieszka w cieniu Wszechmocnego,
mówi do Pana: „Tyś moją ucieczką i twierdzą, Boże mój, któremu ufam”.

Nie przystąpi do ciebie niedola, a cios nie dosięgnie twego namiotu.
Bo rozkazał swoim aniołom, aby cię strzegli na wszystkich twych drogach. (Ps 91)

Niech Twoja niezmienna miłość mnie odmienia.

as