Po to wezwał was przez nasze głoszenie Ewangelii, abyście dostąpili chwały Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie (…). Sam zaś Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg, Ojciec nasz, (…) niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi we wszelkim czynie i dobrej mowie! (2 Tes 2, 14-17)

Wezwałeś mnie po to, bym dostąpiła udziału w Twojej chwale. I patrząc w przeszłość widzę, jak troszczyłeś się o mnie, ile się nade mną napracowałeś, jak mnie prowadziłeś... Dlaczego wciąż wątpię? Niby dlaczego nagle miałbyś zmienić Swoją postawę wobec mnie? – Przecież Twoja miłość się nie zmienia.

I choć wydaje mi się, że błądzę gdzieś w ciemności, że moje życie nie przynosi owocu, że jestem narzędziem, które w żaden sposób nie przyczynia się do budowania Twojego Królestwa, mam trwać niewzruszenie. Panie, Ty wiesz najlepiej, kim mam być, do czego mnie przeznaczyłeś. Kawałek płótna, przy takich narzędziach jak młotek czy śrubokręt, może wydawać się zupełnie nieprzydatny. Ale jeśli wymalujesz na nim piękny obraz, to płótno może cieszyć Twoje oczy.

Panie, Ty sam mnie przemieniaj, prowadź, pocieszaj i utwierdzaj. Zresztą, co ja mogę bez Ciebie?
Jeżeli Pan domu nie zbuduje,
na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą. (Ps 127)

Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że Bóg jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają. (Hbr 11, 6)

 as