Ci, którzy Mu zaufali, zrozumieją prawdę, wierni w miłości będą przy Nim trwali: łaska bowiem i miłosierdzie dla Jego wybranych. (Mdr 3,9)

Często zadaję sobie pytanie: Czy ja ufam Panu Bogu? Czyż w ogóle można Bogu nie ufać? Więc jak to jest ze mną? Nie mam wątpliwości - UFAM. Ufam bezgranicznie. To dobrze, jestem spokojny… Tylko skąd w takim razie za chwilę przychodzi obawa? Skąd strach, skąd wątpliwości? Dlaczego się boję, skąd moje łzy? Dlaczego tak często czuję się opuszczony, pozostawiony sam sobie? Więc jak to jest ze mną, czy na pewno ufam Panu Bogu?

Maciej