Pan nas obroni, tak jak pasterz owce (Ps: Jr 31)

Ja też jestem taką owcą, która wciąż szuka obrony. W zasadzie to nawet jestem strasznie durną owcą, która ma wyznaczoną drogę, ale zawsze gdzieś polezie i często się gubi. Zaczyna się wtedy lamentowanie i płacz. I znowu Pan musi mnie szukać i bronić. To dobrze wiedzieć, że On zawsze mnie obroni.

Jezus podążył w stronę Tyru i Sydonu. A oto kobieta kananejska, wyszedłszy z tamtych okolic, wołała: Ulituj się nade mną, Panie, Synu Dawida! Moja córka jest ciężko dręczona przez złego ducha. Lecz On nie odezwał się do niej ani słowem. Na to podeszli Jego uczniowie i prosili Go: Odpraw ją, bo krzyczy za nami! Lecz On odpowiedział: Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela. A ona przyszła, upadła przed Nim i prosiła: Panie, dopomóż mi! On jednak odparł: Niedobrze jest zabrać chleb dzieciom a rzucić psom. A ona odrzekła: Tak, Panie, lecz i szczenięta jedzą z okruszyn, które spadają ze stołów ich panów. Wtedy Jezus jej odpowiedział: O niewiasto wielka jest twoja wiara; niech ci się stanie, jak chcesz! Od tej chwili jej córka została uzdrowiona. (Mt 15,21-28)

We mnie nie ma takiej siły, upartości, gdybym została oddalona, to odeszłabym i użalała się na swój los, płakałabym nad swoją dolą. Jeśli ktoś mówi mi nie, to rezygnuję. Nie mam siły przebicia, poddaję się… Ale postawa kobiety z Kanaanu pokazuje, że trzeba być cierpliwym, wytrwałym, a nawet upartym… Myślę, że to nie tylko wskazówka dla moich relacji z Bogiem, ale w ogóle do codziennego życia. To dobrze wiedzieć, że Pan jest obok mnie, wciąż mówi do mnie i mi doradza.

Nutka