I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”.

Przemień mnie, Panie.

Jeszcze nie raz, nie dwa, nie pięć najem się wstydu za swoje reakcje, za swoje zachowanie, za swoje słowa. Albo przed sobą, albo przed innymi.

Jeszcze nie raz, nie dwa, nie pięć przegapię Twoje zaproszenie do rozmowy albo źle rozeznam decyzję dużą, średnią, małą....

A taka w tym święcie nadzieja, że aż serce milknie: do końca życia będziesz mnie przemieniał i nie zrezygnujesz nigdy, jeśli tylko pozwolę Ci na ingerencje w moje życie.

Jeśli tylko pozwolę... do końca życia.

Marysia