Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: „Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco.” Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na miejsce pustynne, osobno. (Mk 6, 30-32)

Apostołowie byli tak pochłonięci głoszeniem Ewangelii, że nawet nie mieli czasu na posiłek. Jezus poleca im odejść na miejsce pustynne, osobno, i odpocząć nieco. Ja również powinnam w każdym dniu swojego życia oderwać się na chwilę od swoich obowiązków i odejść, osobno, z Jezusem, na miejsce pustynne. Oddalić się od tego, co mnie zajmuje, by posilić się Jego Słowem i Jego obecnością.

Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich uprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać. (Mk 6, 33-34)

Pan chętnie udziela Swojej mądrości tym, którzy jej szukają, tym, którzy podejmują wysiłek dążenia do niej, którzy poświęcają swój czas na szukanie Mądrości.

Zbliżcie się do mnie, wy, którym brak wykształcenia, 
i zatrzymajcie się w domu nauki. 
Na cóż, powiedzcie, pozbawiać się tego, 
za czym dusze wasze tak bardzo tęsknią? 
Otworzyłem usta i mówię: 
Kupujcie sobie bez pieniędzy. 
Włóżcie kark wasz pod jarzmo 
i niech otrzyma dusza wasza naukę: 
aby ją znaleźć, nie trzeba szukać daleko.
Patrzcie oczami: mało się natrudziłem, 
a znalazłem dla siebie wielki odpoczynek. (Syr 51, 23-27)

Mądrość Boża jest tym, czego pragnie dusza. Jest jednocześnie jarzmem, które poskramia różne dążenia człowieka i nakierowuje jego kroki na właściwą ścieżkę.
Panie, naucz mnie tajników Mądrości!

 as