Jezus rzekł do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?»
Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham».
Rzekł do niego: «Paś baranki moje».
I powtórnie powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?»
Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham».
Rzekł do niego: «Paś owce moje».
Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?»
Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham».
(J 21, 15-17)

Jak różna jest postawa Piotra od tej przed Męką Jezusa, kiedy mówił «Choćby wszyscy zwątpili, ale nie ja!» (Mk 14, 29). Teraz wydaje się nie być już tak pewnym siebie. Nie mówi, że miłuje bardziej niż inni. Nie ośmiela się nawet powiedzieć, że miłuje.
Przypuszczam, że Piotr miał w pamięci tę noc, kiedy zaparł się Jezusa. Być może przez to doświadczenie niewierności zdał sobie sprawę, że tak jak inni jest słaby, że jemu też zagraża grzech. I nie czuł się godny powiedzieć, że miłuje Jezusa. „Zasmucił się Piotr (...) i rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham».”

Jezu, Ty znasz moją nędzę, walki i udręczenia mojej duszy, ułomność i słabość mego ciała; znasz moją niestałość i moje grzechy... Panie, Ty wszystko wiesz. Znasz też moje pragnienie - żeby kochać Ciebie każdego dnia bardziej. I miłujesz mnie taką, jaką jestem, i pragniesz ubogiej miłości mego serca.

„Pozwól, bym mógł cię kochać, chcę twego serca. Oczywiście, z czasem chcę cię przemienić, lecz teraz kocham cię takim, jakim jesteś... I pragnę, byś ty czynił to samo. Chcę widzieć, jak z głębin słabości wyrasta miłość. Kocham w tobie twoją słabość, kocham miłość ubogich i słabych, chcę, aby zewsząd rozlegało się nieustannie jedno wołanie: «Jezu, kocham Cię!»”

 as