Bycie singlem to straszne ryzyko.

Robi się, co się chce. Idzie się spać, o której się chce. Wstaje się do pracy, ale po pracy i tak... robi się, co się chce (jeśli nie mieszka się z rodzicami). Mniej domowych obowiązków. Tworzysz sam (sama) swój tryb życia, podejmujesz małe i większe decyzje, nie musisz ścierać wciąż swojego JA z czyimś JA - ukochanym, ale przecież odmiennym i wymagającym w relacji ciągłej pracy, dialogu. Nawet jeśli oddajesz się na służbę w Kościele, to i tak w pewnych sferach życia po prostu masz łatwiej.

Karkołomnie wygodne.

Wniosek z tych refleksji "singlowych" zawiera się w dzisiejszej Ewangelii. Jezus prosi za swoich uczniów. Prosi za tych, którzy są wybrani i powołani, ale widać też bardzo mocno w tym fragmencie Jego niezwykłą więź z Bogiem, którego nazywa Ojcem.

Wniosek zatem? Prośba za innych. Żywa. Nieustanna. Nieustanna jak oddech. Prosta. Szukać daleko intencji nie trzeba. Wystarczy wejść w głębsze relacje z tymi, których Bóg stawia na drodze. Poznać ich problemy i..... odwrócić się od swoich.

Panie Jezu, odpowiem przed Tobą za każdą zmarnowaną chwilę, która nie była chwilą modlitwy za moich braci i siostry - ludzi, co stają na mojej drodze.

meroutka