Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: «(…) Nie rozumiemy tego, co mówi».
(J 16, 17-18)

Ja też, Panie, nie zawsze Cię rozumiem. Ale to chyba nic niezwykłego – bo kto może Cię pojąć? Zrozumieć do końca Twoje Słowo i poznać Twoje drogi? Pozostaje mi ufać - ufać w Twoją dobroć i wierność. Ufać, że trud i smutek mogą przemienić się w radość. Ja sama nie jestem w stanie przewidzieć, co spotka mnie na drugim końcu ścieżki, którą wybieram, dlatego proszę – prowadź mnie każdego dnia według Twojej woli. Oświeć drogę mą choćby na jeden krok.

as