Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał (…). (J 15, 16)

Czasem zachowuję się tak, jakby moja więź z Jezusem wynikała jedynie z mojej decyzji, jakbym to ja Jego wybrała. I martwię się, że deklaruję bycie Jego uczniem niejako „bezprawnie” – bo nie dosięgam do Jego standardów, bo nie jestem idealnym chrześcijaninem. Znów Słowo Boże pokazuje mi, że za bardzo skupiam się na „poprawności”.

To Bóg pierwszy mnie wybrał – powołał mnie, bym stała się Jego uczniem.
On - doskonały - wybrał mnie - taką paskudę. Dobrze wiedział, co robi - przecież zna mnie jak nikt. Świadomość, że mimo wszystko mnie wybrał, daje uzdrawiające poczucie akceptacji.

I taką niedoskonałą, pogmatwaną, wysyła mnie, bym szła i owoc przynosiła.
By to się udało, moją podstawową troską powinno być wypełnianie przykazania wzajemnej miłości. Na swoich słabościach przesadnie skupiać się nie muszę, bo przecież każdą latorośl, która przynosi owoc, Ojciec oczyszcza, aby przynosiła owoc obfitszy.
Proszę Cię, Panie, "przez wzgląd na imię Twoje kieruj mną i prowadź mnie!" (Ps 31, 4)

as