Jezus udał się w okolice Tyru i Sydonu. Wstąpił do pewnego domu i chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, lecz nie mógł pozostać w ukryciu. Wnet bowiem usłyszała o Nim kobieta, której córeczka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, upadła Mu do nóg, a była to poganka, Syrofenicjanka rodem, i prosiła Go, żeby złego ducha wyrzucił z jej córki. Odrzekł jej: Pozwól wpierw nasycić się dzieciom; bo niedobrze jest zabrać chleb dzieciom, a rzucić psom. Ona Mu odparła: Tak, Panie, lecz i szczenięta pod stołem jadają z okruszyn dzieci. On jej rzekł: Przez wzgląd na te słowa idź, zły duch opuścił twoją córkę. Gdy wróciła do domu, zastała dziecko leżące na łóżku, a zły duch wyszedł. (Mk 7,24-30)

Jezus nikogo nie pozostawi w potrzebie. Ani pogańskiej Syrofenicjanki, choć początkowo jej odmawia, ani innych marnych istot, takich jak na przykład ja. Wcale nie jestem lepszy od pogańskiej kobiety. Ciągle błądzę i szukam skrótów. Ona ostatecznie wykazała wielką wiarę i została wysłuchana. A we mnie wiara …jednak chyba mała, bo wciąż nie chcę całkowicie oddać swojego życia Jezusowi. Tak jakbym nie umiał Mu zaufać. On mówi, że będzie dobrze, a ja  narzekam, On się mną opiekuje, a ja żyję w ciągłym strachu o byt. Tymczasem wychodzi na to, że każdy kto zaufa Jezusowi, odda Mu swoje troski, otworzy przed Nim serce, zostanie wysłuchany. Panie nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie, ale powiedz tylko słowo, a będę uzdrowiony!

Maciej