Witaj, dniu pierwszy, początku światłości,
Dniu najszczęśliwszy zwycięstwa nad nocą,
Godny wesela i pieśni pochwalnych,
Dniu Paschy, witaj. (z jutrzni)

„Witaj dniu Paschy” – można by równie dobrze powiedzieć – witaj wolności. Po niewoli – wyzwolenie, po nocy – jasność dnia. Jakie to piękne uczucie, móc rano otworzyć oczy i przekonać się, że się żyje. I przekonać się, że jest się zbawionym, że ma się dostęp do tego dziedzictwa paschalnego. „O świcie szukam Ciebie, Boże, aby ujrzeć Twą potęgę.” Na czym polega zauważanie potęgi Boga? Wydawałoby się to oczywiste – przyroda, prawa natury, ale przyznać musimy, że przywykliśmy do tego, trzeba zatem odświeżyć spojrzenie. Czyż to nie zadziwiające, że maleńkiego płomyka zapałki nie zdusi ciemność nawet sporego pomieszczenia? Albo że blady promyk słońca przedzierający się przez zwełnione chmury – przypomina, że nad chmurami jest sama jasność? A blada stokrotka w trawie, tkwiąca na posterunku wbrew przymrozkom? A przeróżne błękity – czy to na niebie, czy sójce, czy na swetrze? A sprytne gawrony, które mnie kilka razy przechytrzyły w kwestii dokarmiania sikorek? Oj, jak pięknie jest żyć. A życie to też po części cierpienie – i tak się to tka – ciemne z jasnym, gorące z zimnym, piękne z mniej pięknym - „Niech Izrael cieszy się swym Stwórcą” (Ps 149). Radujmy się!

Zosia