Boże mój, Boże szukam Ciebie *
i pragnie Ciebie moja dusza.
Ciało moje tęskni za Tobą, *
jak zeschła ziemia łaknąca wody.

Mógł tak codziennie modlić się Symeon. Czekał. A przecież był w świątyni, niby najbliżej Boga, niby stale pod Jego skrzydłami - a jednak odczuwał najwięcej tęsknoty.

Im większa tęsknota, im dłużej trwa, tym większe zaspokojenie - chociaż czasem z niespodziewanej strony... Gdy zobaczył Dziecię Jezus w świątyni, wreszcie mógł spojrzeć w oblicze Mesjasza: Słowo z dawno oswojonego psalmu stało się faktem.

Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni *
By ujrzeć Twą  potęgę i chwałę.
Twoja łaska jest cenniejsza od życia, *
Więc sławić Cię będą moje wargi.

Na końcu życia doświadczył największej łaski i spełnienia największej tęsknoty. Łaska była tak intensywna, że niczego już po niej nie łaknął i nie pragnął poza jej Dawcą.

Warto było długo czekać.

meroutka