Przyjdź, Duchu Święty, gdy dzień się zaczyna,
Bo Tyś jest światłem serca człowieczego./.../

Jesteś spoczynkiem w znużeniu i pracy
Gdy Ciebie nie ma, pustka nas ogarnia. /.../

To fragmenty Hymnu z Jutrzni, z Brewiarza. Aż mnie korciło, żeby cytować tak bardzo osobiście – „światłem serca mojego” i „pustka mnie ogarnia”. Doznaję ostatnio w lawinie spraw rzekomo nie cierpiących zwłoki, biurokratycznych, nużących, niepotrzebnych z punktu widzenia zdrowego rozsądku, ale nie urzędniczego, właśnie owego znużenia i pustki. Jak dobrze, że przychodzi do tej skorupy Duch Pański i ożywia... „Gotowe jest serce moje Boże, zaśpiewam psalm i zagram/.../, ogromnie weselę się w Panu” (Ps. 108).

Życzę radości Pańskiej i cnoty męstwa w mozolnym, codziennym wykuwaniu naszej świętości. Właśnie. Świętości.
 

Zosia