To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. (Mk 2, 27)

Święto i odpoczynek, jakim był szabat wiązał się czasem z zupełnym oderwaniem od powszedniego dnia i od normalnych codziennych czynności. Rygorystyczne zakazy były bardzo rozbudowane i gdzieś w tym wszystkim zaczął gubić się sens tego zwyczaju. Jezus po raz kolejny pokazał, że ważniejszy niż wszelkie obyczaje, jest człowiek. Jeśli sytuacja wymagała naruszenia zakazów i był to ważny powód, to takie działanie było usprawiedliwione. Oczywiście takie postępowanie nie mogło spodobać się faryzeuszom, którzy szukali wszelkiego pretekstu do oskarżenia Jezusa i jego uczniów.

Zresztą nie trzeba szukać daleko. Dzisiaj też przeżywamy podobne przypadki. Obowiązuje nas ustanowione prawo i przyjęte przepisy, ale najważniejszy powinien pozostać człowiek. I nigdy nie powinna mieć miejsca sytuacja, że ktoś cierpi lub umiera nie mogąc otrzymać pomocy lekarskiej, bo jest w innym niż potrzeba rejonie. Któż z nas nie słyszał stwierdzenia: „Bo takie są przepisy”? Mało ważne w takich przypadkach staje się fakt, że często przepisy są złe lub wręcz absurdalne. I przynoszą zło i cierpienie. A człowiek staje się najmniej istotny.

W innym przypadku, gdy popatrzymy na pracujących w niedzielę pracowników służb porządkowych, energetycznych czy komunikacyjnych, to przecież nie nazywamy ich grzesznikami. Choć ówcześni faryzeusze pewnie by tak zrobili, a z drugiej strony, kto wie czy nie przyłączyliby się, do obecnie powszechnej akceptacji dla niedzielnej pracy marketów handlowych, gdzie personel jest często zmuszany do pracy w święta. Fałsz i obłuda są dziś tak samo obecne jak w czasach biblijnych. Może najwyższy czas to zmienić?

Maciej